زهرا آبی - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی معماری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد لارستان
وحید پرهوده - عضو هییت علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد لارستان

آنگاه که تمدن بشر به وجود آمد، قبل از تولد هر حرفه دیگری معماری متولد شد و ایرانیان آن را چنان با فنآوری و هنردر آمیختند که نام و یاد آنها برای همیشه زنده باقی ماند. اتکا به این افتخارات کهن موجب گردیده که معمار معاصرچشم خود را به واقعیت های عصر خود ببندد. در دوران معاصر همراه را روشهای آموزشی جدید در دانشکده هایمعماری، انفصال معماری و فنآوری و به طور خاص سازه در حوزه آموزش معماری و طراحی معماری به صورت مشهود بهوقوع پیوسته و در بسیاری موارد این دو بهمثابه دو مقوله مجزا در نظر گرفته شده اند. به طورمعمول نقش بخش مهمی ازتغییرات در معماری از طریق ساختارهای تغییرپذیر ممکن میگردند. این گونه ساختارها عموما از مصالحی سخت یا نرمیا ترکیبی از این دو تشکیل شدهاند؛ اما توسعه ی مصالح جدید در عرصه ی معماری، امکان بهره گیری از اجزایانعطاف پذیر و خم شو را نیز در سالهای اخیر فراهم نموده است. این گونه ساختارهای تغییرپذیر خم شو، برندهایینسبت به ساختارهای تغییرپذیر معمول داشته که از مهمترین آنها سادگی، نیاز به اجزای الحاقی کمتر و قابلیتبازگشت پذیری ساده تر به فرم اولیه می باشد. در این مقاله سعی گردیده ضمن اشاره به سیر تحول همسازی سازه ومعماری در معماری به ضرورت همسازی فضا و سازه به صورت کاربردی بین معماران و مهندسان سازه پرداخته شود و درنهایت با رویکردی بایونیکی به یافتن پاسخ هایی مهم از طبیعت برای مکانزیم های مثل تغییر فرم در این سازه ها پرداختهشود. در این مسیر با به کارگیری فرایندی سلسله مراتبی و علمی، سعی به یافتن الگوهای مناسب از طبیعت، استخراجایده ها از این الگوها و ارایه ی مثال هایی عملکردی در معماری با ایده های به دست آمده شده است.

معماری، مهندسی سازه، همسازی سازه و معماری، ساختارهای تغییرپذیر، سازه های خم شو، بایونیک