احمدرضا نظری چروده - استادیار زبان وادبیات فارسی دانشگاه آزاد اسلامی، واحد آستارا
محمد پوریاور - دانشجوی دکتری زبان وادبیات فارسی دانشگاه آستارا

گفت و گو از مهمترین شگردها در حوزهی ادبیات داستانی سنتی و مدرن، اعم از منظوم و منثور به شمار می رود. گفتو گو بخشی از ساختار داستان است که در پروراندن سایر عناصر داستان، نقش انکارناپذیری دارد. گفت و گو ممکناست میان اشخاص داستان رد و بدل شود و یا در ذهن شخصیت واحدی رخ دهد. گفت و گو داد و ستد احساس ها واندیشه ها میان شخصیت های داستان است و پویایی آن به داستان طراوت و تحرک می بخشد. در مقاله ی حاضر، اینعنصر در رمان زمستان 62 اثر اسماعیل فصیح مورد بررسی قرار گرفته است. این عنصر در داستان های فصیح با ذهن وزبان شخصیت های داستانی هماهنگی و تناسب کامل داشته، مهمترین ابزار انتقال اطلاعات به مخاطب در باب اشخاصداستان می باشد.

اسماعیل فصیح، رمان، گفت و گو، داستان