طاهره حیدری - دکتری زبان و ادبیات عربی . عضو هیات علمی گروه زبان و ادبیات عربی دانشگاه شهید بهشتی

پیوند و ارتباط فرهنگی میان عربها و ایرانیان در طول تاریخ چنان گسترده و عمیق بوده است که با جرات میتوان گفت: هیچ گاه میان دو زبان یا دو فرهنگ مستقل چنین رابطه تنگاتنگی وجود نداشته است. در عصرعباسی این ارتباط به اوج خود رسیده و در قلمرو فرمانروایی آل بویه در مناطق غربی و جنوبی ایران، زبان و ادبیات عربی با استقبال امیران و حکام و تشویق بزرگان روبرو شد. یکی از بزرگترین شعرای عصر درخشانتمدن اسلامی ابوالطیب متنبی است که چنان چه از منابع تاریخ ادبیات عربی بر می آید وی عرب اصیل بودهاست که قومیت عربی را تقدیس میکرده و نژاد عرب را برتر میدانسته است به طوری که عربیت او درنمونه های بسیاری از اشعارش نمایان است او در دوره آل بویه به ایران سفر کرد و با استقبال حکام و بزرگانایرانی روبرو شد. یکی از این بزرگان ابن العمید ، وزیر آل بویه، بود. شاعر دو ماه در نزد ابنالعمید ماند و سه قصیده و دو قطعه در مدح او سرود او در قصیدهی سوم با ابوالفضل ابن العمید وداع کرد. این جستار پس از معرفی متنبی و ابن العمید در صدد بررسی ابعاد شخصیتی ابن العمید در شعر متنبی برآمده است.

متنبی، ابن العمید، آل بویه، قصاید، مدح