بررسی زبان عامیانه در روح الارواح سمعانی و لغت موران

زبان عامیانه زبانی است که میان مردم عادی رواج دارد و با زبانی که اهل فضل از آن استفاده می کنند متفاوتاست. در آثار ادبی نیز متناسب با روحیات نویسندگان، تعاملات آنها هدفشان از پدید آوردن آثار و تحصیلاتشان،رسوبات این زبان مشاهده میشود. روح الارواح سمعانی که نخستین اثر فارسی در موضوع شرح اسماء الهی بهزبان فارسی است و نویسنده با رویکرد عرفانی، کتابش را نگارش نموده، در خود دارای جلوه هایی از زبان عامیانهاست؛ نیز لغت موران سهروردی، با تفاوتی آشکار با روح الارواح، به لحاظ برخورداری از زبان عامیانه، دارای زبانعامیانه است. در پژوهش حاضر، ویژگیهای زبان عامیانه و جلوه های این زبان در روح الارواح و لغت مورانبررسی شده است. نتیجه حاصل از این پژوهش، ادراک نویسندگان این آثار نسبت به درک مخاطب و تاثیر زباندر فهماندن مقصود به مخاطب و دریافت مقاصد اهل فضل از جانب مخاطب است.

Keywords:

زبان عامیانه , سهروردی , سمعانی , روح الارواح فی شرح اسماء ملک لفتاح , لغت موران