ادبیات و فرهنگ عامیانه شرق گیلان (ترانه ها)

زندگی آدمی از دیرباز و به عبارتی از آغاز سخن گفتن با ادبیات پیوند داشته، ادبیات جلوه گاه اندیشه، روحیات، آمال و آرزوهاییک جامعه است.پس میتوان گفت ادبیات جان سخنان بیروح است. از اینجاست که ادبیات هر قومی به وسیله محتوای خود که شاملتصاویر زندهای از زندگی آن قوم است و برای همه افراد آن قوم معنای مشترکی را به دوش می کشد شکل می گیرد.انسانها در گذر از زمان برای انتقال پیام ها عواطف اندیشه های خود به ادبیات توسل جسته و از آن به عنوان ابزاریدر انتقال بهتر، بایسته تر و موثرتر جهت حفظ فرهنگ استفاده نموده اند و به حق ادبیات در پرورش ذوق و مانایی ارزشها واندیشه ها سهم بسزایی بر عهده داشته است.ادبیات قومی و عامیانه وسیله تفنن و سرگرمی نیست، بلکه بخشی از زندگی و زاییده مبارزات یک قوم جهت نیل بهزندگی بهتر و امید بخش است. بدین جهت است که دلپذیر است و به دل می نشیند.ادبیات عامیانه، ساده و بی پیرایه و بی آلایش است، چرا که از آبشخور زندگی روزمره آدمی سیراب گشته و چون از طریقشفاهی و سینه به سینه از نسلی به نسل دیگر منتقل می شود لازم است ساده و بی تکلف باشد چرا که در غیر این صورت درذهن نمی ماند و به فراموشی می گراید.ادبیات عامیانه شرق گیلان، به سبب قدمت و دیرینگی خود بسیار غنی و ارزشمند است اما گذشته از بیبضاعتی وفقدان علمی اینجانب از یک سو، گستردگی و وسعت موضوع به حدی بود که در این پژوهش صرفا به بخش کوچک و انتهاییشرق گیلان پرداخته شده و در این راه علاوه بر استفاده از آثار نویسندگان و شعرای محلی و مشاهده فیلم و سی دی هایموسیقی، از مساعدت های مردمی و انسان دوستانه افرادی نیز بهره بردم که گرچه نصیبی از سواد نداشتند ولی کوله باری ازعشق، صمیمیت و محبت را به دوش می کشیدند.

Keywords:

آداب و رسوم , ترانه های عاشقانه , ادبیات , فولکلور , شرق گیلان