تحلیل ساختار زبانی هفت پیکر نظامی بر اساس مولفه های سبک شناسی ساختاری

با بررسی ونگرشی عمیق در متون کهن گذشته با عناثر و مضامین متنوعی روبه رو می شویم که هریک با برخورداری از روابط و مناسبات گوناگون ساختاری به لحاظ فرم و محتوا، بستر مناسبی را جهت نقد و تحلیل و سبک شناسی ساختاری آن اثر، فراهم می آورد. در این میان منظومه هفت پیکر با برخورداری از شاخصه های نقد ساختاری و عناصر متنوع ادب غنایی، زمینه مساعدی را جهت تحقیق این امر فراهم می آورد. از این رو در پژوهش حاضر برآن شدیم که به تبیین عناصر سازنده این اثر بر مبنای الگوهای سازنده متن آن بپردازیم تا دریابیم که نظامی چگونه توانسته است میان فرم و محتوای این منظومه هماهنگی ایجاد کند و کلام او تاچه میزان توانسته با بهره گیری از عناصر و مضامین گوناگون، زبان خودکار را از زبان ادبی متمایز سازد؛ یا به تعبیر دیگر تا چه میزان توانسته از مرحله عبور از زبان عادی به زبان شعری توفیق یابد.

Keywords:

هفت پیکر , سبک شناسی ساختاری , نظامی گنجوی , نقد ساختاری , ساختار زبانی