عمران مرادی - کارشناسی ارشد راه وترابری،دانشگاه آزاد اسلامی واحد ،تهران جنوب

امروزه صنعت راهسازی یکی از مهم ترین شاخه های مهندسی می باشد که به سرعت در حال رشد است. گسترش سریع شبکه راه ها، افزایش ترافیک و بار محوری ناشی از آن، همچنین افزایش تقاضا برای بهبود کیفیت خدمات، سبب تلاش بیشتر مهندسان به منظور بالا بردن کیفیت راه ها و نگهداری آنها گشته است. تا اوایل قرن بیستم جاده ها عمدتا خاکی بودند و راه های داخل شهری سنگ فرش می شدند، امروزه، با پیشرفت تکنولوژی به روسازی راه بسیار اهمیت داده می شود. در این میان مناسب ترین ماده ای که برای روسازی راه به کار می رود، آسفالت است. زیرا از مواد دیگری ارزان تر است، در برابر تغییرات شرایط جوی پایدار می باشد، خاصیت ارتجاعی دارد، به فراوانی و در همه جا در دسترس است و میتوان آن را (با اصلاحات لازم) در هر آب و هوایی به کار برد. تا چندین دهه قبل آسفالت به صورت معمول خود (مخلوطی از قیر و سنگدانه) به کار میرفت. ولی امروزه مهندسان بنا به دلایل زیر سعی در بهبود خواص آسفالت دارند، آسفالت با مشکلاتی نظیر ترک خوردن، شیار شدگی (Rutting) فرسوده شده بر اثر نمک ها، جمع شدن بر اثر گرما یا شکننده شدن بر اثر سرما و … روبروست.در این پژوهش به بررسی تحقیقات انجام شده در زمینه پلیمرهای استایرن بوتادین استایرن و اتیلن ونیل استات بر قیر و آسفالت پرداخته شده است

قیر پلیمری، مخلوط آسفالتی اصلاح شده، استایرن بوتادین استرین ، اتیلن ونیل استات، ترک های روسازی