اثر ضد اضطرابی پیوگلیتازون در نوزادان رت دارای تشنجات ناشی از تب

Publish Year: 1397
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: Persian
View: 522

نسخه کامل این Paper ارائه نشده است و در دسترس نمی باشد

  • Certificate
  • من نویسنده این مقاله هستم

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این Paper:

شناسه ملی سند علمی:

EPILEPSEMED15_031

تاریخ نمایه سازی: 29 اردیبهشت 1398

Abstract:

زمینه: اضطراب به عنوان یکی از پاسخ های هیجانی منفی مرتبط با محرک های مختلف محیطی محسوب می شود که نه تنها می تواند فرکانس بروز حملات تشنجی را افزایش دهد بلکه حملات تشنجی صرعی نیز اثرات اضطراب زایی را نشان داده است. یکی از موارد تشدید کننده ی اضطراب تشنجات حاصل از تب در اوان زندگی پس از تولد است. پژوهش های قبلی نشان داده اند که رسپتورهای PPAR-γ را می توان به عنوان سیستم هدف جدیدی در مداخلات ضد اضطرابی مد نظر قرار داد بطوری که استفاده از آگونیست های PPAR-γ همچون پیوگلیتازون (PGZ) باعث کاهش پاسخ های التهابی گردیده و اثرات ضد اضطرابی را نیز بروز داده است. از آنجا که تشنجات صرعی نیز فرآیندهای التهابی را در مغز بیماران و نمونه های آزمایشگاهی فراخوانی می کنند، هدف از این پژوهش ارزیابی اثر پیوگلیتازون بار رفتارهای اضطرابی رت های القا شده با تشنجات فبرایل شیمیایی بود. روش مطالعه: نوزادان رت های نر نژاد ویستار در 4 گروه 10 تایی (یک گروه کنترل و سه گروه تجربی) تقسیم شدند. در کلیه ی نوزادان از 7 روزگی لیپوپلی سااکارید (LPS) بطریق داخل صفاقی (200μg/kg) و 2/5 ساعت بعد نیز کاینیک اسید (1/75mg/kg) تزریق درون صفاقی گردید و این برنامه در روزهای 12 و 17 نیز تکرار شد. در گروه های تجربی پیوگلیتازون با سه دوز ( 5،10 و 20 mg/kg ) در روزهای 8 تا 11 و 13 تا 17 نوزادی تزریق صفاقی صورت گرفت و برای گروه کنترل نیز با همین برنامه تزریق درون صفاقی سالین نرمال انجام گرفت. یافته ها: بر اساس رفتارهای ثبت شده در آزمایش ماز مرتفع صلیبی (EPM) نتایج نشان دهنده ی اثر معنی دار پیوگلیتازون بر رفتارهای اضطرابی ( درصد ورود و مدت زمان گذرانده در بازوی و کل عبور در بازوها) در مقایسه با گروه کنترل بود. دوزهای بالاتر PGZ اثرات بیشتری داشتند. نتیجه گیری: نتایج حاصل از این پژوهش دلالت بر اثرات کاهش دهنده ی پیوگلیتازون بر رفتارهای اضطرابی ناشی ار تشنجات صرعی فبرایل در نوزادان رت ها دارد که احتمالا چنین اثراتی را از طریق نقش آگونیستی خود بر گیرنده های PPAR-γ اعمال می کند و می تواند مرتبط با نقش ضد التهابی گیرنده های سیستم PPAR-γ باشد.

Authors

حسین علاوی حسین

هسته پژوهشی علوم اعصاب و رفتار رایان، گروه زیست شناسی، دانشکده علوم، دانشگاه فردوسی مشهد

علی روحبخش

مرکز تحقیقات دارویی، انستیتو فناوری دارویی، دانشگاه علوم پزشکی مشهد

علی مقیمی

هسته پژوهشی علوم اعصاب و رفتار رایان، گروه زیست شناسی، دانشکده علوم، دانشگاه فردوسی مشهد