عبداله رادمرد - عضو هیات علمی دانشگاه فردوسی مشهد
محمود احمدی - دانشجوی کارشناسی ارشد دانشگاه فردوسی مشهد

بهره گیری از نظم در متون نثر، سابقه ای دیرینه و قدمتی هزاران ساله دارد وهمان گونه که در اغلب علوم، بهره گرفتن از آثار دانشمندان پیشین و استفاده از دانش و تجربیات آنها، کاربرد داشته و دارد، در حوزه ادبیات هم استفاده از آثار بزرگان وگذشتگان رایج بوده و هست، به خصوص نویسندگان و همه آنان که خالق آثار منثور هستند، اغلب از تراوشهای منظوم فرزانگان قبل خود بهره گرفته و به غنا وجذابیت و تکمیل و تعمیق آثار خود پرداخته اند. از طرفی نام و یاد گذشتگان گرانقدر خود را بازآفرینی وبه نوعی آثار و خلاقیت های آنان را معرفی مینمایند. از جمله نویسندگانی که به این مهم پرداخته اند، مورخان دو قرن نهم و دهم میباشند، که در آثار منثور خود ابیات فراوان از آثار بزرگانی چون فردوسی، نظامی، سعدی، مولوی و ... ذکر کردهاند. این نوشتار به بازتاب ابیات شاهنامه فردوسی در آثار منثور تاریخی دو قرن مذکور و بیان کاربردهای مختلف ابیات پرداخته، کاربردهای موضوعی و غیرموضوعی این ابیات را از طریق نمودارها و جداول، تحلیل کمی و آماری کرده است.

بازتاب ابیات شاهنامه، قرن نهم ودهم، فردوسی، آثار منثور.