محمدرضا گراوند - دانشجوی کارشناسی علوم تربیتی دانشگاه فرهگیان لرستان
غلامعلی موسیوند - کارشانس ارشد الهیات و معارف اسلامی و دبیر آموزش

پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش مدارس در کاهش ناهنجاری ها و جرایم دانش آموزان صورتگرفته است .دوران کودکی اساسی ترین دوران برای شکل گیری شخصیت در افراد و رفتن آنها به راه صلاحیا راه تباهی و انحراف است. از این رو تمرکز دولت های مختلف بر پیشگیری اجتماعی رشدمدار بودهاست.محیط خانواده اولین محیطی است که فرد در آن رشد می کند و هنجارها را می آموزد . علی رغماینکه بسیاری از عوامل در وقوع بزهکاری اطفال و نوجوانان دخیل اند اما در گام نخست این خانواده هاهستند که نقش تعیین کننده ای در سرنوشت اطفال دارند. چنانکه با تربیت درست می توانند کودک را بهراه صحیح هدایت کنند و یا شرایط و محیط را برای تحقق بزهکاری توسط اطفال مهیا سازند. همچنین ازبعد دیگر با توجه به نقش مدرسه در پیشگیری از بزهکاری می توان گفت ،مدرسه اولین محیط اجتماعیاست که کودک و نوجوان ناچار است خود را با نظم و قوانین آن هماهنگ سازد. این نظم و تربیت مسلمااز قوانین و مقررات حاکم در خانواده رسمی تر و اطاعت از آن لازم است. در این مرحله است که کودک ونوجوان ناسازگار، نامتعادل یا عقب مانده ذهنی که استعداد پیروی از نظم یا هماهنگی با محیط را ندارد، باعدم موفقیت مواجه می شود. این عدم موفقیت به نوبه ی خود به علت سرزنش ها، ملامت های والدین واولیای مدرسه و اطرافیان و شکسته شدن غرور و احترام کودک باعث تشدید حس سرکشی، عدم علاقه بهادامه تحصیل، رها کردن مدرسه، فرار از مدرسه، ولگرد معاشرت های ناباب و بالاخره ارتکاب جرم می شود.

خانواده، مدرسه، پیشگیری، بزهکاری کودکان