محسن امامی قشلاق - استادیار گروه حقوق، دانشکده علوم انسانی، واحد ارومیه ، دانشگاه آزاد اسلامی، ارومیه، ایران
صابر نجاری - دانشجوی دکتری و مدرس گروه حقوق، دانشکده علوم انسانی، واحد ارومیه ، دانشگاه آزاد اسلامی، ارومیه، ایران

مفاهیم برایت و رضایت در امور پزشکی از دیر باز در میان فقها و حقوقدانان مطرح بوده و در سییرتحولات قانون گذاری ایران نیز دچار تغییر و تحول گردیده اند. واکاوی این اصطلاحات بیانگراین نکته است که رضایت به معنی اذن به طبیب جهت معالجه و درمیان بیمار می باشد و اگر دراین راستا آسیبی به بیمار برسد پزشک ضامن است چرا که مطابق نظر مشهور فقها بیمار اذن بهدرمان خویش داده است و اگر آسیبی به وی برسید پزشک مسیول است ولو این که تقصیرینداشته باشد. در مقابل تیوری برایت بر این نکته دلالت دارد که پزشک در معالجاتی که انجام میدهد در صورت اخذ برایت و عدم ارتکاب تقصیر از مسیولیت مبرا است. قانون گذار در قانونمجازات اسلامی سال 1375 از نظر مشهور تبعیت نموده بود و لیکن در قانون مجازات اسلامیمصوب 1392 تلقی دیگری از مقوله رضایت و برایت داشته و مطابق ماده 495 و تبصره 1 آنپزشک تنها در صورت ارتکاب تقصیر مسیولیت خواهد داشت ولو اینکه برایت اخذ نکردهباشد. بر این اساس به نظر می رسد که قانون گذار با تدوین ماده فوق مفهوم برایت در امورپزشکی را دگرگون نموده و علی الظاهر تفاوتی میان رضایت و برایت بیمیار قایل نگردیده استلذا در این مقاله نگارندگان در صدد بررسی مفاهیم و نهایتا تحلیل مواد قانون قدیم و جدید درجهت ارایه نظر در خصوص تاثیر اخذ برایت و رضایت بر مسیولیت پزشک در قراردادهای درمان می باشند.

برایت، رضایت، قرارداد درمان، مسیولیت پزشک