تاثیر آلاینده ذرات معلق جوی بر آلاینده ازون سطحی جو شهر تهران

در این تحقیق، تاثیر افزایش ذرات معلق جوی بر غلظت آلاینده ازون سطح زمین با استفاده از داده های آلودگی هوا و عوامل هواشناسی شهر تهران طی سال 1396 بررسی شده است. میزان تاثیر ذرات معلق جوی وابسته به نوع آن و تغییر فصلی متفاوت است بطوریکه در فصل سرد، ذرات معلق PM2.5 و در فصل گرم، ذرات معلق PM10 جوی تاثیر مهم تری بر تغییرات غلظت آلاینده ازون سطحی دارند. بطور کلی همبستگی منفی بین غلظت ذرات معلق و آلاینده ازون سطحی وجود دارد. یکی از عوامل مهم این همبستگی منفی، جذب و پراکندگی تابش خورشیدی رسیده به سطح زمین توسط ذرات معلق جوی و بدنبال آن، کاهش تابش خورشیدی و در نتیجه کاهش فرایند فتوشیمیایی و آلاینده ازون سطحی است. در فصل سرد بهترین برازش داده ها براساس تابع توانی و در فصل گرم تابع خطی این ارتباط را نشان می دهد. در طی آذر ماه، نتایج کلاس بندی روزها از نظر غلظت PM2.5 نشان می دهد که در شرایط غلظت بالای ذرات معلق PM2.5 ، غلظت آلاینده ازون سطحی بهنگام بیشینه ظهر، حدود 35 درصد و تابش خورشیدی حدود 23 درصد نسبت به شرایط غلظت متوسط PM2.5 کاهش می یابد. طی فصل سرد، تحت شرایط پایداری جو و کاهش سرعت باد، غلظت آلاینده ذرات معلق ریز PM2.5 افزایش و آلاینده ازون سطحی کاهش را نشان می دهد.

Keywords:

ذرات معلق جوی , آلاینده ازون سطحی , ضریب همبستگی , عوامل هواشناسی , تهران