محمدرضا جمهیری - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری، دانشگاه علوم و تحقیقات خوزستان،اهواز
امید رهایی - استادیار دانشکده معماری ،دانشگاه تربیت دبیر شهید رجایی ،تهران،

تجدد و به تبع آن مهاجرت و شهرنشینی، مشکلات عدیدهای را برای محیطهای مسکونی فراهم آورد و بافتهای شهری را تبدیل به محیطهای خشک، پرمصرف، فاقد حریم و حس تعلق مکان و همسایگی، ....کرده است در این فضاها انسانها درجوارهم، همدیگر را نمی شناسند واصولا0 این آشنایی را مهم نمیدانند حریم و عرصه های انسانی و فضایی در مسکن امروزی از بین رفته است حتی خانواده ها از مسایل مختلف دیگری مثل محلبازی بچه ها، حریم محله، سایهاندازی و اشرافیت بصری، ... اظهار نارضایتی میکنند. بنابراین آرامش انسان مهمترین عامل در طراحی و خلق مسکن و بافت مسکونی هست؛ امروزه علوم رفتاری (انسان شناسی-جامعه شناسی و روانشناسی به کمک شهرسازی آمده تا درک صحیحی از نحوه زندگی انسان حاصل شود درکی که باعث کسب مبانی نظری قوی در طراحی محیطهای مسکونی است انسانها، خصوصیات، رفتارها و نحوه زیست (زندگی) فردی و جمعی متفاوتی را دارند و طراح راهی به جز نفوذ به این حوزه و کسب اطلاع از رفتار آنها برای طراحی پایدار و موفقیت آمیز ندارد. علاوه بر مسایل و مشکلات زیستمحیطی و مصرف بیرویه انرژی که باید در رویکرد پایدار مدنظر باشد.در همین راستا مسیله ای که در این پژوهش مورد اهمیت است اینست که چگونه یک مجتمع مسکونی طراحی گردد که در آن مراودات اجتماعی مردم، خصوصا در واحدهای همسایگی ارتقا یابد و موجب ارتباط موثر ساکنین آن شود. در این پژوهش سعی بر آن است تا با شناخت و بررسی عوامل موثر در طراحی بافتهای مسکونی ازجمله انسان اقلیم،عرصه عمومی و خصوصی فضاهای تجمعی و عمومی،مقیاس و ... و رعایت اصول مذکور درهرحوزه به عنوان راهبردی برای حل نارسایی فضاهای مسکونی پرداخته شود

فضای مسکونی،مجتمع های جدید،مراودات اجتماعی