رشید جوان
مهسا سیدابراهیمی

امروزه SDN نسبت به شبکه های سنتی، به دلیل بخش کنترلی قابل برنامه ریزی، موثرتر عمل میکند و سبب توزیع مناسب بار ترافیک و بهبود کیفیت سرویس و کاهش تاخیر میشود، اما همزمان با رشد شبکه ها وافزایش تعداد سوییچها، تنوع در بار ترافیک، شبکه های SDN با یک کنترلر متمرکز با مشکلاتی روبرو شده اند از جمله: نیاز به توان محاسباتی، ذخیره سازی داده و گذردهی بیشتر در یک کنترلر برای تحویل ترافیک، چالش مقیاسپذیری برای شبکه های بزرگ و تاخیر اضافی و افزایش احتمال خرابی شبکه، پیکربندی ایستای نگاشت بین سوییچ و یک کنترلر، همچنین مشکل تنها نقطه شکست که سبب افزایش آسیب پذیری شبکه در برابر حملات و اختلالات و بیثباتی شبکه میشود، یکی از ایرادات SDN این است که کنترلر SDN به عنوان تک نقطه شکست محسوب میشود و از این رو کنترلر قابلیت در درسترس بودن شبکه را کاهش میدهد. داشتن چندین کنترلر قابل اطمینان بودن شبکه را بهبود میبخشد. بنابراین با توجه به محدودیت عملکرد و ظرفیت پردازشی کنترلر واحد و به منظورکاهش نرخ انتقال بخش داده، استفاده بهینه تر ازمنابع، همچنین رفع چالشهایی مانند: دسترس پذیری، مقیاس پذیری، مشکل تک نقطه شکست، بروز سربار، کاهش کیفیت سرویس، کاهش گذردهی، عدم استفاده بهینه از منابع و تاخیر انتقالات داده، به خصوص در مراکز داده بزرگ، نیاز به کنترلر توزیع شده جهت دستیابی به مقیاس پذیری و قابلیت اطمینان، به شدت احساس میشود. بنابراین، وجود چندین کنترلر برای شبکه های بزرگ مقیاس لازم و ضروری است. با این حال، کنترلرهای چندگانه پیچیدگی شبکه را به طور چشمگیری افزایش میدهند و چالشهای جدیدی را برای مدیریت و زمانبندی SDN ایجاد میکنند.

کنترلرهای چندگانه، شبکه های مبتنی بر نرم افزار، مقیاس پذیری، شبکه های بزرگ مقیاس، شبکه های سنتی، تک نقطه شکست