تجربیات کسب شده در قطعه جنوبی لیله تونل زاگرس با شیب منفی

به منظور تسریع در تکمیل پروژه تونل بلند انتقال آب زاگرس، حفاری بخشی از قطعه 2 از سمت رودخانه لیله و با شیب منفی در دستور کار پروژه قرار گرفت. اجرای قطعه جنوبی لیله به طول 4.5 کیلومتر در شیب منفی با دستگاه حفار مکانیزه (تی بی ام) به خودی خود جزو پروژه های بسیار مشکل تونلسازی دنیا بوده است. اجرای این تونل با مشکلات بزرگی روبرو بود از جمله برخورد با لایه های آبدار و هجوم آب تا 2.000 لیتر در ثانیه در سینه کار و افزایش دبی آب خروجی از تونل تا حدود 3.000 لیتر در ثانیه و مشکلات مترتب بر آن نظیر غرقاب شدن دستگاه و تجهیزات و انتقال آب به خارج از تونل و تمهیدات اتخاذ شده در ادامه حفاری. همچنین نشت گاز تا بیش از 30 برابر حد مجاز و خطرات موجود و اقدامات پیشگیرانه صورت گرفته، برخورد با لایه های مچاله شونده و توقف و گیر کردن کاتر دستگاه در این لایه ها و عبور از لایه ریزشی، و در آخر نیز عدم امکان خروج دستگاه از سمت دیگر تونل و نیاز به حفاری مغار در لایه ناپایدار برای خروج دو دستگاه TBM که به هم رسیده بوند، این تونل را به یکی از مشکل ترین تجربیات تونل سازی ایران تبدیل نمود. هدف این مقاله ارایه تجربیات کسب شده در این تونل می باشد.

Keywords:

شیب منفی , حفاری با TBM , هجوم آب , مچاله شوندگی , نشت گاز