تعیین فاصله عمودی بهینه بین ایستگاه خط یک و تونل خط هفت متروی تهران در محل تقاطع

ارزیابی برهمکنش بین فضای زیرزمینی جدید و فضاهای زیرزمینی موجود و ارایه راهکارهای مناسب به منظور عبور ایمن از محل تقاطع یکی از مهمترین موضوعات تونل سازی در نواحی شهری است. در این مقاله به بررسی تاثیر حفاری تونل خط هفت متروی تهران با فاصله داری عمودی 5 و 8/5 متر بر ایستگاه خط یک با استفاده از مدل سازی عددی پرداخته شده است. ایستگاه خط یک از جمله ایستگاه های زیرزمینی است که به صورت روباز اجرا شده است. تونل خط هفت با دستگاه مکانیزه از نوع نگهداری جبهه کار به روش متعادل کردن فشار زمین EPB در راستای عمود بر ایستگاه و از زیر ایستگاه عبور می کند. نتایج آنالیزها نشان می دهد که با توجه به منحنی های اندرکنش بتن، تغییرات ممان و نیرویمحوری در سیستم نگهداری ایستگاه در محدوده مجاز است؛ هرچند مقادیر فاکتور ایمنی در حالت حفاری تونل با فاصله دارای 8/5 متر بیش از حالت فاصله داری 5 متر است. همچنین پس از حفر تونل، بیشترین جابجایی در حالت فاصله داری 8/5 متر در کف ایستگاه به مقدار 9/54 میلی متر و در حالت فاصله داری 5 متر به مقدار 29/46 میلیمتر اتفاق می افتد. در نهایت با توجه به مقادیر کمتر نشست و مقادیر بیشتر فاکتور ایمنی، حالت حفاری تونل با فاصله داری 8/5 متر به عنوان فاصله ی مطلوب بین کف ایستگاه خط یک و تاج تونل خط هفت معرفی شد.

Keywords:

برهمکنش , تقاطع غیر هم سطح , مدل سازی عددی , ایستگاه خط یک مترو , تونل خط هفت مترو