بررسی میانجیگری در حل و فصل اختلافات داخلی و بین المللی

با افزایش اختلافات، حل و فصل آنها از طریق دادگاه های دولتی و توسط قضات منتخب دولت، گذشته از این که هزینه زیادی را بر دولت ها تحمیل می‎کند، منجر به تراکم کار و انباشته شدن پرونده ها در دادگاه های دادگستری می‎گردد واین امر به دلیل تبعاتی همچون کندی جریان حل و فصل اختلافات و پایین آمدن کیفیت رسیدگی و آراء و در نتیجه عدم اجرای صحیح و سریع عدالت نارضایتی اصحاب دعوا را به دنبال خواهد داشت. پس علت انتخاب این موضوع کاهش هزینه ها، کاهش تجمع پرونده ها در دادگاه ها و عدم تمایل طرفین برای مراجعه به دادگاه می باشد. از این رو میانجیگری می‎تواند جایگزی مناسبی برای دادگاه ها گردد و طرفین می‎توانند در هر مرحله از دادرسی اختلاف خود را از طریق میانجیگری حل و فصل نمایند. . سوالهایی که در این مقاله سعی می‎‎شود به آن پاسخ داده شود این است که طرفین اختلاف چه زمانی می‎توانند به میانجیگری مراجعه کنند چه دعاوی قابل ارجاع به میانجیگری نیستند و میانجیگری نسبت به روش های دیگر حل و فصل اختلاف از چه معایب و مزایایی برخوردار است میانجیگری علاوه بر فواید بسیاری که دارد معایب وآثار زیانباری را نیز به دنبال دارد، و همچنین با استنباط از ماده 496 قانون آیین دادرسی مدنی می‎توان نتیجه گرفت که دعوی که قابل ارجاع به داوری نیستند به طریق اولی از طریق میانجیگری نیز حل و فصل نخواهند شد.

Keywords:

میانجی , میانجیگری اختلافات بین المللی , میانجیگری اختلافات داخلی , سازش