سمیرا احمدزاده اقدم - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی تکنولوژی معماری، دانشکده هنرومعماری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد بین المللی جلفا، تبریز، ایران
بایزید گلابی - دانشجوی دکترای معماری، مربی، هییت علمی دانشگاه آزاد اسلامی، واحد مهاباد، ایران

مسیله مهم در این تحقیق ایجاد فضای موسیقایی است. فضایی که حاوی احساس و انتزاع موسیقی باشد. فضایی که بتواند به مانند موسیقی در لحظه تاثیر خود را بگذارد. فضایی که بتوان در آن در بعد زمان نیز حرکت کرد. فضایی که چون موسیقی دنیای متفاوتی را بسازد. زیرا تنها موسیقی است که به نهایت زبانی دست یافته. هنرهای دیگر علی رغمتلاششان نتوانسته اند به زیبایی کامل دست یابند.در این تحقیق سعی شده خندق بزرگی که موسیقی را از سایر هنرها جدا می کند تا حدودی پر شود و این امر به کمک فضای معماری حاصل می شود. این فضا در جهت بیان و انتقال احساسات طراحی گشته است. از خطوط و صفحات و احجام می توان به عنوان ابزاری جهت انتقال احساسات و عواطف استفاده کرد. غم نمونه ای از احساسات معنوی است کهبا موسیقی عجین می باشد. موسیقی گویا وسیله ای برای درد دل کردن هنرمند است. وسیله ای برای مطلع کردن مردم از غم موجود در سینه هنرمند. در معماری با فراهم آوردن فضاهای وسیع و قراردادن انسان در این فضا می توان حس غم را انتقال داد. این فضا وقتی به نهایت دراماتیک بودن خود می رسند که نورگیری آنها فقط از اوج فضا صورت گیرد. براین اساس است که می توان حس همدلی و نشاط اجتماعی را ایجاد نمود

حس همدردی، حس همدلی، معماری، موسیقی، نشاط اجتماعی.