تاثیرات طراحی داخلی ایستگاه های متزو در افزایش تعاملات اجتماعی (نمونه موردی ایستگاه مترو شماره 7 تبریز)

رویکرد انسانی در کنار توجه به مفهوم توسعه ی پایدار در معماری منجر به شکل گیری مفهوم پایداری اجتماعی شده است. در معناری پایداری اجتماعی، حفظ و ثبات مولفه های اجتماعی و فرهنگی جامعه هم پیوند با ابعاد زیست محیطی و اقتصادی مطرح است و به رفتارهای انسانی بستگی دارد که در درون فضا رخ می دهد. طراحی معماری می تواند در یافتن راه حل هایی برای تاثیر متقابل گروه های اجتماعی نقش ایفا کند. شهرها جایگاه اصلی فعالیت های انسانی هستند. برای پایداری در شهر باید به جنبه های اجتماعی نظیر ایجاد و حمایت از محیط های انسانی فعال و فضاهای زنده توجه شود. ایستگاه مترو به عنوان فضای عمومی شهری همواره پذیرای جمعیت انسانی بسیاری در روز است و از ا ین رو نادیده گرفتن پتانسیل های تاثیرگذار در تعاملات اجتماعی مناسب می تواند این فضای شهری را به یک معضل شهری تبدیل نماید. در این راستا شناخت و تجزیه و تحلیل و شکل دهی به فضاهای مترو به عنوان فضای شهری پایدار نیازمند شناخت عوامل و فاکتورهای تاثیرگذار بر پایداری اجتماعی و شناخت پتانسیل های طراحی این گونه فضاهاست. در این پژوهش به روش توصیفی تحلیلی، سوابق موضوع در قالب تعریف توسعه ی پایدار، جایگاه پایدار اجتماعی در توسعه و نقش معماری در پایداری اجتماعی و معیارهای آن مورد بررسی قرار گرفته و تاثیر هر فاکتور و ارتباط آن با دیگر فاکتورها و راهکارهای دستیابی به هریک تحلیل گردیده است. از مقایسه ی تطبیقی فاکتورها و راهکارهای ا رایه شده و پتانسیل فضایی ایستگاه های مترو، معیارهایی منطبق با ویزگی های فضایی ایستگاه ها استخراج شده است. براساس نتایج، چگونگی و معنا مشخص شده و در نهایت راهکارهایی برای طرحی متناسب با فرهنگ و خواست و نیاز و پیش زمینه ی ذهنی استفاده کنندگان، ارایه گردیده است.

Keywords:

توسعه ی پایدار , پایداری اجتماعی , معماری , فضای عمومی شهری , ایستگاه مترو