محمدروضه سرا مریم - دانشجوی دکتری مدیریت تکنولوژی، دانشگاه علامه طباطبایی، تهران، ایران
مجتبی بحیرایی - دانشجوی دکتری مدیریت تکنولوژی، دانشگاه مالک اشتر، تهران، ایران
فاطمه خسروی - دانش آموخته ی کارشناسی ارشد مدیریت شهری، دانشگاه علامه طباطبایی، تهران، ایران

ادبیات در حال رشد، رابطه ی متقابل مثبت بین نوآوری و استانداردسازی را تایید می کند. سازمان های بین المللی نیز مانندOECD  و WTO از کشورهای درحال توسعه برای ایجاد توانمندی های نوآوری و استانداردسازی پشتیبانی می کنند. با این حال رابطه ی بین نوآوری و استانداردسازی در کشورهای درحال توسعه، که از نظر ظرفیت های فناورانه، اقتصادی و نهادی نسبتا ضعیف تر هستند، هنوز در دست پژوهش است. 63 مقاله ی مستخرج از پایگاه داده ی علمی وب که رابطه ی استانداردسازی- نوآوری را در بافتار کشورهای درحال توسعه پوشش می دهند، مورد بررسی قرار گرفتند. این موضوع که چگونه ارتباط بین نوآوری و استانداردسازی، پیامدهایی برای توسعه ی اجتماعی و اقتصادی در کشورهای درحال توسعه فراهم می آورد، بحث شده و یک مدل مفهومی برای درک پویایی های آن ترسیم می شود. نتایج به دست آمده نشان می دهد که استانداردها، نوآوری را به سه روش تسهیل می کنند: نوآوری از طریق مقیاس پذیری[1]، اثبات[2] و هماهنگ کردن[3]. در حالی که سازوکارهای محرک و مانع نقش ایفا می کنند، ذی نفعان مختلفی درگیر این رابطه هستند. در این بین، نقش های دولت و سازمان های حامی فناوری/صنعت برجسته شده است، زیرا آن ها توانمندی های نسبتا ضعیف فناورانه ی سایر نقش آفرینان را کامل می کنند. در برابر ادبیات موجود در کشورهای توسعه یافته که در آن ها استانداردسازی به عنوان فرایندی پویا برای شکل دهی به مسیر نوآوری ترسیم شده است، بحث حاضر درخصوص کشورهای درحال توسعه، نسبت به جنبه های پذیرش استانداردها گرایش دارد. همچنین، اشاره می شود که شکافی بین اهداف رشد اقتصادی و توسعه ی اجتماعی وجود دارد. [1] Innovation by Scaling [2]  Proving [3] Coordinating

استانداردها, استانداردسازی, نوآوری, کشورهای در حال توسعه, توسعه