ابوالفضل شمسایی
محسن نچارچی
صابر پیروتی
کمال رحمانی

چکیده امروزه با گسترش ساخت سازه­های آبی همانند سدها، مسیله­ دوام بتن بکار رفته در این نوع سازه­ها اهمیت زیادی یافته است. یکی از موارد مهم دوام بتن در این­گونه سازه­ها، مقاومت آن در برابر سایش ناشی از برخورد ذرات حمل­شده توسط آب می­باشد. برای بالابردن مقاومت سایشی بتن، روش­­های مختلفی توسط محققان پیشنهاد و مورد بررسی قرار گرفته که از جمله آن ها می توان به موارد زیر اشاره نمود: استفاده از سنگدانه های مقاوم در برابر سایش، کاهش نسبت آب به سیمان، استفاده از میکروسیلیس و نانوسیلیکا در بتن، عمل آوری مناسب و بموقع. در این تحقیق آزمایشهای  زیر بر روی نمونه­های بتنی انجام گرفته است: - مقاومت سایشی نمونه­های مکعبی 15×15×15 سانتی­متر در سن 28 روزه به روش ماسه­پاشی آبی. - ضریب هدایت هیدرولیکی نمونه­های استوانه­ای به ارتفاع 10 سانتی­متر و قطر 10 سانتی­متر در سن 28 روزه به روش عمق نفوذ. نتایج آزمایشات سایش نشان دادند که با کاهش نسبت آب به سیمان از 50/0 به 33/0 مقاومت سایشی به میزان 94/30 درصد بهبود می یابد. نتایج آزمایشات نفوذپذیری، نشان دادند که با کاهش نسبت آب به سیمان از 50/0 به 33/0 ضریب هدایت هیدرولیکی بتن از    15-10 ×88/39 متر بر ثانیه به 15-10×49/2 متر بر ثانیه کاهش می یابد و تخلخل بتن از 90/13 درصد به 10/13 درصد کاهش پیدا می کند. از مجموع نتایج فوق می توان پی برد که کاهش نسبت  آب به سیمان باعث افزایش مقاومت سایشی و همچنین کاهش ضریب هدایت هیدرولیکی و تخلخل بتن میکروسیلیسی خواهد شد.

کلمات کلیدی: مقاومت سایشی, تخلخل, ضریب هدایت هیدرولیکی, میکروسیلیس