ارزیابی میزان تجمع آلومینیوم کلراید در بافت نای موش صحرایی نژاد ویستار

سابقه و هدف: فلزات سنگین به عنوان یک مسئله خطر ساز در ابعاد مختلف می باشند. به طور جدی می توانند زیست انسان و سایر موجودات زنده را به خطر بیاندازند. با اینکه عوارض فلزات سنگین در دنیا شناخته شده است. در کشور های در حال توسعه در معرض قرار گرفتن به فلزات سنگین همچنان وجود دارد. در معرض قرار گرفتن آلومینیوم نیز تقریبا اجتناب ناپذیر است، انسان به واسطه استنشاق هوای محیط و مصرف غذا و آب در مواجهه با آلومینیوم قرار می گیرد. مصرف آلومینیوم به مقدار بیش از حد منجر به تجمع در اندام ها و باعث آسیب رساندن به بافت ها می شود. مطالعه حاضر میزان تجمع آلومینیوم کلراید بر روی بافت نای را در موش صحرایی نر نژاد ویستار بررسی می کند.مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی، 30 موش صحرایی به طور تصادفی به 3 گروه ده تایی تقسیم شدند. برای یک دوره معین حیوانات گروه درمان روزانه 70 میلی گرم / کیلوگرم از وزن بدن آلومینیوم کلراید به صورت تزریق داخل صفاقی دریافت کردند. دو گروه دیگر به عنوان گروه کنترل و شم در نظر گرفته شدند. گروه کنترل در طی دوره آزمایش هیچ ماده ای دریافت نکرد. گروه شم در طی این مدت نرمال سالین را به صورت تزریق داخل صفاقی دریافت کرد. تمامی این مراحل به طور همزمان و طی چهار هفته انجام شده است. بعد از این مدت حیوانات بی هوش و مورد کالبد گشایی قرار گرفتند. نمونه برداری صورت گرفته و پس از انجام مراحل هضم بافتی میزان تجمع زیستی فلز آلومینیوم به کمک دستگاه جذب اتمی انجام شد.یافته ها: طبق نتایج حاصل از این مطالعه میزان تجمع زیستی آلومینیوم کلراید در بافت نای گروه درمان در مقایسه با گروه کنترل به طور معناداری بیشتر می باشد (P<0.05).نتیجه گیری: تجمع قابل ملاحظه آلومینیوم کلراید در بافت نای نشانگر سمیت این فلز می باشد؛ لذا با توجه به آسیب جدی ناشی از فلزات سنگین، احتیاط در مواجهه با آن در صنایع مختلف و محیط زیست ضروری می باشد

Keywords:

تجمع زیستی , آلومینیوم کلراید , نای , سمیت