ایمنی بیمار و فراوانی عفونت های بیمارستانی

زمینه و هدف : عفونت های بیمارستانی با شیوع 5% تا 15% به عنوان یکی از معضلات قرون گذشته و حاضر بوده است و سبب تحمیل هزینه های سنگین به سیستم بهداشتی، زیاد شدن مدت زمان بستری و افزایش مورتالیتی و موربیدیتی بیماران می گردد. لذا شناخت شیوع و عوامل مرتبط با عفونت های بیمارستانی و راه های پیشگیری از ایجاد آن دارای اهمیت ویژه ای در تامین ایمنی بیمار می باشد. در همین راستا پژوهش حاضر با هدف تعیین فراوانی عفونت های بیمارستانی و عوامل مرتبط با آن در بیمارستان امیرالمومنین (ع) گناوه بر اساس سیستم NNIS در سال 1390 انجام گردید.مواد و روش ها : این پژوهش یک مطالعه توصیفی تحلیلی مقطعی (یک ساله) بود که در سال 1390، بر روی 2469 بیمار بستری بیش از 24 ساعت در بیمارستان امیرالمومنین (ع) گناوه با تکمیل پرسش نامه (NNIS: National Nosocomial Infection Surveillance) صورت گرفت. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آمار توصیفی و نرم افزار آماری SPSS 19 با در نظر گرفتن سطح معنی داری P<0/05 استفاده شد. نتایج : فراوانی عفونت های بیمارستانی 1/5 %بود. بیشترین فراوانی عفونت بیمارستانی مربوط به بخشهای ارتوپدی و ویژه بود. 71% در زمینه کنترل عفونت بیمارستانی آموزش دیده بودند. شایع ترین محل عفونت ها به ترتیب محل جراحی 56/25%، تنفسی 18/75%، خون 15/62% و ادراری 9/37% بودند. در 84/34% موارد جهت بیماران اقدامات تهاجمی نظیر فیکس فولی، کتتر ادراری، وریدی، ساکشن، انتوباسیون و پین گذاری انجام شده بود. بیشترین علایم بالینی شامل خروج ترشحات،تورم، قرمزی و تب بود. در 6/5% موارد بیماران فوت کرده بودند. میانگین مدت زمان بستری 3±10روز بود. بین استفاده از روش درمانی تهاجمی و ایجاد عفونت بیمارستانی رابطه معنا داری وجود داشت. نتیجه گیری : بر اساس یافته های پژوهش استفاده از روش درمانی تهاجمی، سبب بالا بردن ریسک ابتلا به عفونت بیمارستانی می شود. لذا به نظر می رسد جهت افزایش ایمنی بیمار، اقدامات لازم جهت آموزش پرسنل و رفع موانع باید در سطح مدیریت و کمیته کنترل عفونت صورت گیرد.

Keywords:

فراوانی , عفونت های بیمارستانی , ایمنی بیمار