حامد غفاری فارسانی - گروه شیلات، دانشکده منابع طبیعی، دانشگاه ارومیه، ارومیه، ایران
احمد ایمانی - گروه شیلات، دانشکده منابع طبیعی، دانشگاه ارومیه، ارومیه، ایران

آبزی پروری با نرخ رشد سالیانه 8/1 درصد از سال 1961 تاکنون، سریع ترین بخش تولیدات پروتئین حیوانی در دنیا است. تقریبا50 0 درصد از محصولات شیلاتی مورد مصرف انسان از سوی این صنعت فراهم میشود و به نظر میرسد تا سال 2030 این میزان به 62 درصد افزایش یابد. از آنجا که سلامت حیوانات و انسانها میتواند تحت تاثیر کیفیت خوراک مصرفی قرار گیرد، بروز محدودیتهای تغذیه ای از قبیل فقدان مواد خوراکی با کیفیت و خوراکها یکی از مهمترین چالش های این صنعت محسوب میشود. تغییرات اقلیمی و مدیریت نامناسب طی مراحل داشت، برداشت و ذخیره سازی ممکن است میزان آلودگی مایکوتوکسینهای دانه ها، عمدتا توسط جنسهای Fusarium، Aspergillus و Penicillium، را افزایش دهد. مایکوتوکسینها شامل آفلاتوکسینها، تریکوتیسنها، زیرالنون، اکراتوکسینها و فومنیزین ها برای صنعت غذای دام و آبزیان اهمیت ویژه ای دارند. اگرچه، مایکوتوکسینهای مختلف ممکن است منجر اثرات سمی یا آسیب های متفاوتی شوند، اما احتمال اینکه انسانها و دام در معرض خطر سمیت ناشی از چندین سم قارچی قرار گیرند، بیشتر است. چنین آلودگی میتواند باعث زیانهای اقتصادی در صنعت شود.. بدون تردید با افزایش تمایل به جایگزینی پودر ماهی و ترکیبات دریایی با اقلام غذایی با منشا گیاهی، وضعیت وخیمتر خواهد شد. بنابراین، ایجاد محدودیتها و مقررات مربوط به آلودگی با مایکوتوکسینها اجتناب ناپذیر است که خود نیازمند دسترسی به اطلاعات سم شناسی است. با اینکه اثر مایکوتوکسینها در بسیاری از دامهانسبتا0 شناخته شده است، تاثیر آنها بر گونه های رایج در صنعت آبزی پروری چندان مورد بررسی قرار نگرفته است.

مایکوتوکسین، آفلاتوکسین، آبزی پروری.