میلاد بابادی حیدری - دانشجوی کارشناسی ارشد، دانشگاه صنعتی شاهرود، دانشکده شیمی
محسن سرگلزایی - هیئت علمی، دانشگاه صنعتی شاهرود، دانشکده شیمی
عبدالخالق بردبار - هیئت علمی ، دانشگاه اصفهان، دانشکده شیمی

پیم یک کیناز یک پروتئین مهم در تثبیت پروتئین های مختلف سلول های سرطانی است. چندین ترکیب دارویی جهت مهار آنزیم پیم یک کینازها سنتز شده است که بازدارندگی قوی با ic50 قابل ملاحظه ای دارند. اما چون در کارهای تجربی و آزمایشگاهی مکانیزم اتصال این داروها به پروتئین مشخص نمی گردد، لذا بررسی مکانیزم اتصال با روش های شبیه سازی از اهمیت ویژه ای برخوردار است. در این مقاله با استفاده از شبیه سازی داکینگ مولکولی، قدرت و چگونگی اتصال داروهای سنتزی ذکر شده مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان می دهد که ترکیب 8-برومو -2- (4-بروموفنیل)- 9،7 -دی متیل- 3،2 -دی هیدروپیریدو [3،2،4،5] تینو [3،2 -دی] پیریمیدین- 4(1-هیدروژن)- یک به عنوان قوی ترین دارو و ترکیب 8 -برومو- 9،7 -دی متیل-2- (تیوپین-ایل) -3،2-دی هیدروپیریدو [3،2،4،5] تینو [3،2 -دی] پیریمیدین-4 (1-هیدروژن)- یک به عنوان ضعیف ترین دارو شناخته می شوند. نتایج بدست آمده با نتایج تجربی مقایسه گردید و تطابق آنها مورد بررسی قرار گرفت. همچنین نتایج نشان می دهد که اتصال قوی داروی 8- برومو -2- (4-بروموفنیل) - 9،7 -دی متیل-3،2-دی هیدروپیریدو [3،2،4،5] تینو [3،2 -دی] پیریمیدین-4(1-هیدروژن) - یک از طریق اتم کربن از باقیمانده Val 52 انجام می گیرد و ضعیف ترین اتصال مربوط به اتم اکسیژن از باقیمانده Leu120 می باشد. نتایج بدست آمده نشان می دهد که ترکیبات دارویی جدید باید قابلیت اتصال با باقیمانده Val 52 را داشته باشند تا به عنوان یک ترکیب دارویی قوی در نظر گرفته شوند.

پیریدوتیونیوتریازولوپیریمیدین، پیم یک کیناز، انرژی اتصال، شبیه سازی داکینگ مولکولی، آنالیز محل اتصال