تلخاب آب شیرین کن ها؛ چالشی زیست محیطی یا فرصتی جهت بازیابی مواد معدنی

استفاده پایدار از منابع قابل بازیافت تنها راهی است که نسل های بعدی ما بتوانند از آنها بهره مند شوند. یکی از این منابع پایدار آب دریاها هستند که با شیرین سازی این آب ها می توان مقادیر قابل توجهی از آب شیرین مورد نیاز جوامع را تامین کرد. شیرین سازی همراه با تولید یک جریان تغلیظ شده از نمک سایر مواد معدنی و فلزی بوده که رهاسازی آن در محیط زیست باعث ایجاد مشکلات فراوان در اکو سیستم ها می گردد. از طرفی جریان تغلیظ شده می تواند به عنوان یک منبع پایدار برای تولید منابع با توجه به وجود بیش از 47 نوع مواد معدنی و فلزی تلقی گردد که اتحادیه اروپا نیز در قالب طرح های Horizon 2020 سرمایه گذاری هایی را در این خصوص انجام داده است. در این مقاله تلاش شده که روش های نوین بازیابی مواد محلول در جریان تلخاب ها مورد بررسی فنی قرار گیرد سپس از آن با ارزیابی اقتصادی در سطح کشور و جهان پتانسیل های موجود این روش را در کشور مورد بحث قرار گیرد. با توجه به تولید بیش از 164.000 مترمکعب در روز تولید تلخاب در کشور می توان روزانه بیش از 12 هزارتن سدیم کلرید، 500 تن منیزیم، 165 تن کلسیم، 62 تن پتاسیم و بسیاری فلزات ارزشمند دیگر مانند فلز روبیدیم را به این طریق تولید نمود که مجموع ارزش بیش از 4 میلیون دلار در روز نشان دهنده پتانسیل بالای بهره وری از این منابع پایدار بوده که با استفاده از آن علاوه بر کاهش خطرات زیست محیطی، افزایش سودآوری و توجیه اقتصادی را برای سیستم های آب شیرین کن به ارمغان آورد.

Keywords:

تلخاب , بازیافت منابع , پساب , کریستالیزاسیون غشایی , آب شیرین کن