بهروز میرزایی - دانشیار گروه آموزشی مهندسی شیمی، دانشکده فنی مهندسی دانشگاه محقق اردبیلی
سمیه سراج - کارشناسی ارشد مهندسی شیمی، دانشکده فنی مهندسی دانشگاه محقق اردبیلی
علی نعمت اله زاده - دانشیار گروه آموزشی مهندسی شیمی، دانشکده فنی مهندسی دانشگاه محقق اردبیلی

به دلیل نسبت سطح به حجم بالای نانو ذرات اکسید آهن، این نانو ذرات برای کاهش انرژی سطحی تمایل به تجمع در محمول دارند. در این مقاله نانو ذرات هسته – پوسته مگمایت – پلی رودانین با استفاده از اکسیدکننده کلرید آهن (III) در حضور دو نوع پایدار کننده، پلی وینیل پیرولیدون (PVP) به هیدروکسی پروپیل سلولز (HPC) و سنتز شد. برای بررسی مورفولوژی و اندازه نانو ذرات، از نمونه های سنتز شده تصویر میکروسکپ الکترونی روبشی (SEM)و تصویر میکروسکپ الکترونی عبوری (TEM) گرفته شد. نتایج نشان داد که نانو ذرات اصلاح شده ی حاصل، دارای ساختار تقریبا کروی و دارای ابعاد حدود 11 نانومتر می باشند و پایدار کننده ی هیدروکسی پیروپیل سلولز نیز در زمینه کاهش تمایل ذرات به تجمع، نسبت به پولی وینیل پیرولدون عملکرد بهتری داشته است.

نانو ذرات، پایدار کننده، اصلاح سطح، مگمایت