بررسی و تحلیل سطوح مدیریت محلات منطقه 10 شهرداری تهران به لحاظ حکمروایی خوب شهری

لزوم رویارویی با چالش ها و مشکلات پیش روی شهرها در سطح محلات موجب دگرگونی اساسی در دیدگاه های مدیریت شهری شده است. به طوری که در فرآیند کنونی برنامه ریزی و مدیریت شهری، بیش از هر زمان دیگری به سطوح پایین تر ابعاد ملموس زندگی شهری توجه شده است، بنابراین استفاده از راهبردهای مشارکتی و رویکرد حکمروایی خوب شهری به تدریج موجب اجماع نظر برنامه ریزان قرار گرفته است. در مقاله حاضر محلات دهگانه منطقه 10 شهر تهران به لحاظ مدیریتی در چارچوب شاخص های حکمروایی خوب شهریسطح بندی شده اند. رویکرد حاکم بر ای مقاله توصیفی - تحلیلی و استفاده از منابع اسنادی و همچنین بهره گیری از روش تحلیل تصمیم گیری چند متغیره ( الکتر) بر اساس 9 شاخص حکمروایی خوب شهری است. به منطور وزن دهی معیارها نیز از مدل AHP استفاده شده است. نتایج مقاله نشان می دهد که محلات منطقه 10 از سطوح مدیریتی متفاوتی قرار دارند به طوری که در ای سطح بندی محله های سلیمانی تیموری و هاشمی در و ضعیت ضعیف، محله های بریانک، هفت چنار، شبیری جی و سلسبیل شمالی در و ضعیت متوسط، محلهکارون جنوبی در وضعیت خوب و در نهایت محله های سسلسبیل جنوبی، زنجان جنوبی و کارون شمالی در وضعیت عالی ای طیقه بندی قرار گرفتند.

Keywords:

طرحبندی , مدیریت محله محور , حکمروایی خوب شهری , محلات منطقه 10 شهر تهران , الکتر