اسماعیل صادقی
سیدکاظم موسوی
محمود آقاخانی بیژنی

آرمان ­شهر، جامعه­ای است که در آن جا مردم در رستگاری کامل زندگی می­کنند و هیچ اثری از رنج، اندوه، بیماری و امثال اینها نیست. در گستره ی شعر معاصر نیز شاعران هر یک با برداشت­های ویژه ی خود و برای ایستادگی در برابر سختی­ها و دلتنگی­های روزگار و رهایی از آن ها به ترسیم آرمان­شهر در شعر خود پرداخته­اند. مهمترین خاستگاه فکری آرمان­شهر در شعر شاعران معاصر را می­توان کهن ­الگو­ها، ایران باستان و اساطیر، بهشت زمینی و اندیشه ی ظهور منجی و مهدویت بر­شمرد. این عنصر به عنوان یکی از نمود­های نوستالژی در شعر  شاعران معاصر نمود یافته است. هدف پژوهش حاضر بررسی عوامل و ابزار شکل­گیری ذهن شاعران و چگونگی پناه بردن­شان به آرمان­شهر است و هدف ثانوی بررسی شاخص­های نوستالژی در ساختار این آرمان­شهر ذهنی است. روش تحقیق در توصیفی تحلیلی و به شیوه ی کتابخانه­ای است.

آرمان شهر, شعر معاصر, نوستالژی, بهشت زمینی