سنجش کیفیت زندگی در سکونتگاه های غیررسمی (مطالعه موردی: محله اسلام آباد تهران)

بهبود کیفیت زندگی در یک مکان خاص یا برای اشخاص و گروه های خاص همواره کانون اصلی توجه برنامه ­ریزان بوده است. در واقع بهبود کیفیت زندگی در هر جامعه ­ای، یکی از مهم­­ترین اهداف سیاست­ های عمومی آن جامعه می­ باشد. در سال­های اخیر مطالعات پیرامون کیفیت زندگی به طور عمده بر ماهیت شهری تمرکز کرده و بحث بر روی کیفیت زندگی شهری در میان تحقیقات و مطالعات تجربی رواج یافته است. امروزه با افزایش مهاجران به شهرهای بزرگ جهت دستیابی به شغل و وضعیت بهتر اقتصادی و به دلیل عدم توانایی اسکان در بخش­ های رسمی شهری به قسمت­های حاشیه ­ای شهرها و سکونتگاه­ های غیررسمی متوسل می­ شوند. در این قسمت از شهرها زیرساخت­ های لازم شهری فراهم نبوده و ساکنان این مناطق از کیفیت زندگی مطلوبی برخوردار نیستند این مشکل در کلان­شهر تهران هم در محلات مختلف وجود دارد؛ بنابراین، ضروری است در این سکونتگاه­ ها میزان رضایت از کیفیت زندگی مورد بررسی قرار گرفته و مهم­ترین عوامل نارضایتی شناسایی شده و برای برطرف کردن این موارد اقدام گردد. در این تحقیق از روش توصیفی- تحلیلی استفاده شده­ است و برای تجزیه و تحلیل اطلاعات از نرم ­افزار SPSS و با استفاده از آزمون t  تک نمونه­ ای و رگرسیون چند خطی بهره برده شده­است. نتایج تحقیق نشان می­ دهد که بیشترین نارضایتی از عوامل اقتصادی و امنیتی در محله مورد نظر می­ باشد؛ همچنین، تحلیل­ها نشان می ­دهد که عوامل کالبدی و خدمات و دسترسی بیشترین تاثیر ذهنی را بر کیفیت زندگی می­ گذارد.

Keywords:

کیفیت زندگی , سکونتگاه غیررسمی , سنجش , اسلام آباد