نیم قرن کاربرد فن آوری نوین و تکنولوژی پیشرفته ساختمانی در معماری معاصر ایران (از سال 1390-1340 خورشیدی)

معماری معاصر ایران در دو قرن اخیر با سبک ها و شیوه های مختلفی که اغلب از غرب الگو گرفته ، دارای فراز ونشیب های متعددی در به کاربردن فن آوری وتکنولوژی، کمیت و تنوع بناها و رویکرد و کاربرد آنها بوده است. با ملی شدن صنعت نفت در ابتدای دهه ی 1330 خورشیدی و در آمد های حاصل از آن، امکان توسعه کشور به تدریج فراهم گردید. نتیجه این رخداد تاریخی را می توان از ابتدای دهه 1340 خورشیدی در زمینه های مختلف منجمله معماری مورد بررسی قرار داد. دوره ی پنجاه ساله ی 1340 تا 1390 خورشیدی که بخشی از آن در دوره ی پهلوی دوم و مابقی در دوره های جمهوری اسلامی است، دوران بهره گیری فراگیر معماران ایرانی از دستاوردهای تکنولوژیک و فن آوری های نوین کشور های غربی در زمینه مواد و مصالح ، تکنیک های ساخت، سازه های نوین، صنعت پیش ساختگی و بلندمرتبه سازی می باشد. که انواع معماری را در کاربری های مختلف مسکونی، اداری، تجاری، ورزشی، تفریحی و غیره شامل می باشد. با عنایت به اینکه ، این دوره ی پنجاه ساله دارای جریانی پیچیده و متنوع است، بالتبع، نحوه کاربرد فن آوری های نوین در معماری نیز شرایط یکسان و ثابت نبوده است . لذا ، هدف از این نوشتار بررسی نمونه های شاخص معماری این دوره ایران، جهت دستیابی به ویژگی کلی آن در زمینه فن آوری نوین و تکنولوژی پیشرفته ساختمانی و امکان سنجی پیش بینی سمت و سوی معماری آینده ایران در این زمینه می باشد. در این پژوهش از روش تحقیق - توصیفی تحلیلی بهره گرفته شده است.

Keywords:

فن آوری , تکنولوژی , معماری معاصر , ایران...