بررسی فضاهای تعاملی موسیقی در معماری ایران

میان معماری ایرانی و موسیقی ایرانی ارتباط زیادی از لحاظ مفهومی برقرار است. این دو هنر چه از لحاظ حس و فضایی که ایجاد می کنند و چه از لحاظ ساختار و قواعد شکل دهنده شان نظیر ریتم ، تکرار، تاکید و... ارتباط زیادی با هم دارند . شنونده موسیقی اگر بر حسب اتفاق معمار هم باشد تاثیر تعاملی و تقابلی که وی می تواند از آنچه آنرا سازماندهی نوا در سرزمین ایران می نامند دریافت کند ، نزدیکتر به احساس آفریننده آن قطعه موسیقی خواهد بود. معماری ایرانی و موسیقی ایرانی از حکمت ایرانی نشات گرفته اند و باتمام شئون زندگی ایرانیان در طول تاریخ عجین بوده اند بنابراین جزئی از هویت و فرهنگ ایرانیان می باشند ، هویتی که برای ایرانیان معاصر به سبب هجوم مدرنیته از دنیای غرب کمرنگ شده است. از آنجا که بسیاری از فضاهای تعاملی موسیقی در ایران امروزه نمود خارجی ندارند ،بنابراین ضرورت این تحقیق ، شناخت ، حفظ و احیاء فضاهای تعاملی موسیقی است. در این پژوهش از روش کتابخانه ای و میدانی استفاده شده است و به بررسی فضاهای تعاملی که از گذشته تا به امروز همواره با موسیقی همراه بوده می پردازد و نتایج حاصل از این تحقیق بیانگر این است که فضاهای تعاملی فراموش شده در فرهنگ ایران زمین ، با به کارگیری اصولی همچون درون گرایی، وحدت گرایی،... که هم در موسیقی و هم در معماری ایران همواره وجود داشته می توان هویت گمشده این فضاها را همچون گذشته به آنها بازگرداند و همچنین با تغییر در شهرسازی ، ایجاد فضاهای تعاملی در مجتمع های مسکونی و ... حضور هرچه بیشتر مردم در این فضاها را دوباره حس کرد.

Keywords:

فضاهای تعاملی , معماری ایران , فضای موسیقی , فضای معماری