بررسی سنسورهای ناوبری در FMS و بومی سازی سنسور DME/DME در فضای FIR کشور ایران

یکی از نکات و محرک های اصلی پیشرفت در مدیریت ترافیک هوایی، ناوبری مبتنی بر عملکرد و یا همان ( PBN) است که یک جهش از ناوبری System-Base به ناوبری Performance-Base می باشد. ناوبری مبتنی بر عملکرد شامل دو مفهوم ( RNAV) و ( RNP) است. در گیرنده FMS هواپیماها برای استفاده از این طرح ها، چندین سنسور ورودی در نظر گرفته شده است. مهم ترین سنسور ورودی سیستم های ناوبری ماهواره ای جهانی GNSS می باشد. ماهواره های GNSS قادر خواهند بود که بصورت یکپارچه و با دقت بالا، خدمات ناوبری را درتمامی مراحل پرواز ارائه نمایند و پیوسته از عملیات های PBN پشتیبانی کنند. با این حال با وجود مزایای فراوانی که GNSS دارد، اما دارای محدودیت هایی نیز می باشد که بخشی از این محدودیت ها عمومی بوده و به خصوصیات ذاتی این فن آوری نوین ارتباط دارند، بعضی دیگر مختص ایران و کشورهایی که در وضعیت سیاسی و اقتصادی مشابه قرار دارند می باشند. مهم ترین دلیل ریسک استفاده از سیستم های GNSS در ایران قطع سرویس ناوبری ماهواره ای به دلایل سیاسی از سوی کشور ارائه دهنده سرویس مربوطه می باشد. بنابراین با توجه به موقعیت کشور و بحث تحریم ها، استفاده از GNSS و متکی بودن به این سامانه ممکن است ما را دچار مشکل نماید. لذا ضروری است که یک زیر ساخت ناوبری زمینی مناسب با اندازه و پوشش لازم که قادر به حفظ ایمنی و پیوستگی عملیات هواپیما می باشد فراهم گردد. مهم ترین قدم در این مقاله آشنایی با سیستم مدیریت پرواز و سنسور های ورودی آن و فراهم نمودن بسترهای لازم در خصوص پیاده سازی PBN در فضای پروازی کشور ایران اسلامی با استفاده از سنسور DME/DME که مستقل از ماهواره های GNSS بوده می باشد.

Keywords:

GNSS , DME/DME , RNAV , PBN , FMS