پریسا سادات هاشمی فشارکی - مدرس دانشکده معماری، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد نجف آباد
افسانه بروجی - دانشجوی معماری، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد نجف آباد
الناز جلالی - کارشناس معماری داخلی، موسسه آموزش عالی امین فولادشهر

انسان همواره برای زندگی در میان طبیعت از معماری، به عنوان یک ابزار بهره جسته است. به کارگیری فرم های طبیعی در معماری، نشانه ی گرایش انسان به آثار خلقت و تاثیرات آن است. ازسوی دیگر، فرم های طبیعت در گذشته، چه در زمینه ی عملکردی و چه درباب زیبایی، احترام و تقدس لازم را، در فرهنگ ها و اقوام ملل مختلف دارد. زمینه ی زیست الگو، مطالعه پدیده های طبیعی برای درک اصول زیربنایی مکانیسم های طبیعت است تا بتوان از آن، ایده و الگو برداری نمود و بتواند برای ساختمان، الگوی زیست سازگار باشد. توسعه پایدار راه حلهایی را برای الگوهای فانی ساختاری، اجتماعی و اقتصادی ارائه می دهد تا بتواند از بروز مسائلی همچون نابودی منابع طبیعی، تخریب سامانه های زیستی، آلودگی، تغییرات آب و هوایی، افزایش بی رویه جمعیت، بی عدالتی و پایین آمدن کیفیت زندگی انسان های حال و آینده جلوگیری کند. پژوهش حاضر با تحلیل مفاهیم مربوط به الگو پذیری زیست مبنا و توسعه ی پایدار، بیان می دارد که مفهوم ساخت و ساز زیست مبنا، دارای ظرفیت هایی مبتنی بر مولفه های توسعه پایدار است که توانایی پاسخ دهی به نیاز فزاینده جامعه امروز در معماری را داراست. این معماری با هدف پیوند انسان، طبیعت، تکنولوژی و محیط زیست خلق می شود و به این جهت می تواند در جهت رسیدن به پایداری محیطی گام بردارد.

معماری، طبیعت، زیست مبنا، توسعه ی پایدار