اختلاط مواد نانو با گل حفاری مورد استفاده در میدان نفتی (( اسفندیار)) و بررسی تاثیر این اختلاط بر میزان ازدیاد برداشت نفت

امروزه از انواع مواد نانو در فرآیند ازدیاد برداشت استفاده می شود که از این دسته می توان به ژل های نانوکامپوزیتی با پایه پلی اکریل آمید (Polyacrylamide-based nanocomposite gels) اشاره نمود. این مواد که به وسیله کوپلیمریزاسیون مونومر مخصوص به خود با عوامل شبکه ساز تشکیل می شوند، قادرند مقادیر قابل توجهی آب را جذب کنند. با استفاده از کومونومرهای مختلف یا تغییر ساختار شبکه ، میتوان شبکه هایی با خواص موردنظر تولید کرد. از هیدروژل های ساخته شده با مقادیر مختلفی از نانوذرات خاک رس در دو محلول آب نمک و آب خالص آزمون تورم به عمل آمد که نتایج قابل توجهی را در برداشت. این نتایج نشان داد که در جذب آب خالص و یه تبع آن جذب آب بیشتر از مخازن، هیدروژل نانوکامپوزیتی حاوی 0/2 درصد از خاک رس بیشترین مقدار جذب را داشته و 180% بیشتر از هیدروژل بدون نانوذرات خاک رس، توانایی جذب دارد. همچنین این نتایج برای آب نمک نیز صادق بود با این تفاوت که زمان تعادلی برای جذب آب افزایش یافت. همچنین برای مطالعه تاثیر استفاده از نانوذرات و هیدروژل بر گل حفاری، ویسکوزیته مورد مطالعه قرار گرفت. نتایج حاکی از افزایش ویسکوزیته پس- کاهشی هیدروژل های حاوی مواد نانوکامپوزیتی نسبت به هیدروژل های معمولی بود.

Keywords:

گل حفاری , ازدیاد برداشت نفت , میدان نفتی اسفندیار