رضایتمندی سکونتی در بازآفرینی پایدار شهری

تجارب نوسازی شهری بیانگر آن است که اقدامات نوسازی اگرچه موجب بهبودهایی در وضعیت کالبدی و اقتصادی در مناطق فرسوده شهری شده اند اما در بیشتر موارد مسائل اجتماعی را در پی داشته و نتوانسته رضایتمندی ساکنین را تحقق بخشد. انگاره بازآفرینی پایدار شهری با هدف بهبود و پایداری همزمان ابعاد کالبدی، اقتصادی و اجتماعی در صدد دستیابی به ارتقاء کیفیت زندگی در نواحی فرسوده است. تحقق این انگاره در عمل نیازمند دستیابی به بسترها و الزمات خاص می باشد. هدف این مقاله تبیین این مهم می باشد و با تکیه بر روش تحقیق تبیینی (تشریحی) صورت گرفته است.با بررسی متون نظری حاضر در این زمینه مشخص گردید که بستر دستیابی به بازآفرینی پایدار، توسعه اجتماع محور است. به موجب این شیوه از توسعه فضای لازم برای طرح خواسته ها از سوی مردم فراهم شده و تا حدود زیادی فاصله میان دیدگاه ها و نظرات مردم با محصول طرح نزدیکتر خواهد شد و از این طریق ارتقاء کیفیت و رضایتمندی سکونتی ساکنین را موجب خواهد شد. لازمه تحقق توسعه اجتماع محور دستیابی به سرمایه اجتماعی بالا در جامعه است که این امر نیز از طریق شکلگیری اعتماد، انسجام اجتماعی و مشارکت مردمی در جامعه محقق خواهد شد.