کیوان سلیمی - کارشناس ارشد مهندسی برنامه ریزی حمل ونقل، اصفهان، ایران
علی ریاحی سامانی - کارشناس ارشد مهندسی برنامه ریزی حمل ونقل، اصفهان، ایران

بهبود قابلیت اطمینان سامانه اتوبوسرانی می تواند باعث افزایش جذابیت آن برای مسافرین فعلی و بالقوه شود. گردانندگان سامانه برای ایجاد راهبردهای مناسب به منظور بهبود شرایط، نیازمند درک صحیحی از قابلیت اطمینان هستند. در این پژوهش با ارائه شاخص هایی مناسب با شرایط شهر اصفهان اقدام به اندازه گیری قابلیت اطمینان خطوط اتوبوس با سرفاصله کوتاه، با استفاده از داده های سامانه مکان یاب خودکار خودرو (AVL) کرده ایم. شاخص به منظور بررسی زمان سفر از دیدگاه گرداننده، شاخص BI به منظور بررسی زمان سفر از دیدگاه مسافر، شاخص VI به منظور مقایسه شرایط سفر در ساعات اوج و غیر اوج، شاخص SSDI برای بررسی نظم سرفاصله در طول مسیر، شاخص زمان انتظار بودجه و شاخص JTBI به منظور اندازه گیری قابلیت اطمینان کل سفر معرفی شدند. قابلیت اطمینان 15 خط شهر اصفهان آنالیز شده و خطوط با قابلیت اطمینان پایین مشخص شدند. خط BRT باوجود عملکرد مناسب در شاخص های زمان سفر و وفاداری به زمان بندی، در ساعات اوج عصر نیازمند توجه بیشتر از سوی گرداننده به منظور بهبود قابلیت اطمینان است. همچنین چهار خط 34، 91، 1 و BRT که از مهمترین خطوط شهر اصفهان هستند، توانایی منظم نگهداشتن سرفاصله خود را در طول مسیر ندارند، که این موضوع باعث افزایش زمان انتظار مسافر، وقوع پدیده بانچینگ در اتوبوس ها، توزیع نامناسب مسافرین در اتوبوس ها و درنتیجه شلوغی می شود.

حمل ونقل همگانی، ارزیابی عملکرد، قابلیت اطمینان، سامانه مکانیاب خودکار خودرو