هادی آقانژاد بوذری - دانشجوی کارشناسی ارشد طراحی شهری ، دانشگاه هنر اسلامی تبریز
محمدتقی پیربابایی - دانشیار طراحی شهری ، دانشگاه هنر اسلامی تبریز

در چند دهه گذشته، توسعه حمل و نقل مبنا به عنوان یک مفهوم برنامه ریزی محبوب و تاثیرگذار در ایالات متحده ظهور کرده است. این رویکرد با هدف کاهش وابستگی به استفاده از خودرو و جلب علاقه مندی مسافران به استفاده از حمل و نقل عمومی در راستای کاهش آلودگی و ایجاد سرزندگی در شهرها مطرح شده است و توجه علمی گسترده ای بر جنبه های عمومی سیاست ، مانند استراتژی های برنامه ریزی و گزینه های تامین مالی دارد ولی توجه کمتری جهت پیدا کردن راه حل هایی برای غلبه به برخی از مشکلات ذاتی پروژه TOD داشته است. در این میان طراحی فیزیکی یک جنبه مهم از انجام پروژه های TOD است زیرا این یک ابزار حیاتی برای هماهنگ کردن استفاده نسبتا فشرده از زمین و انواع وسایل حمل و نقل است. بدین منظور در این پژوهش به بررسی نقش طراحی شهری در توسعه حمل و نقل مبنا می پردازیم. روش تحقیق با توجه به ماهیت موضوع کیفی می باشد که برای انجام آن از بررسی اسناد و مدارک کتابخانه ای استفاده شده است. براساس یافته های این تحقیق مشخص میشود که بسیاری از ویژگی های توسعه حمل و نقل مبنا در مقیاس برنامه ریزی یا سیاست گذاری قرار دارند. با این حال، یک پروژه طراحی شهری ، مرحله ای است که اهداف و ایده های توسعه حمل و نقل مبنا به محدودیت های فضا، زمان و پول در دنیای واقعی متصل می شوند ؛ لذا توجه جدی به جزییات و مسائل مربوط به طراحی شهری در سطح سایت، مرحله اصلی است. در نهایت طی این مطالعه دستورالعمل هایی در ادبیات حرفه ای مبتنی بر تجربه ارائه شده است. این دستورالعمل ها می توانند نسل بعدی مشاوره برای طراحی TOD را ارائه دهند، که بر کیفیت بصری و همچنین تعدادی از ویژگی های قابلیت زیست پذیری مانند مقیاس انسانی، تنوع و پیچیدگی، امنیت، فضاهای عمومی و ... تاکید دارند.

توسعه مبتنی بر حمل و نقل همگانی، حمل و نقل عمومی، طراحی شهری