معنای فردیت و تعادل تراژیک در اشعار حافظ (نگرشی به اشعار حافظ از دیدگاه امر دیونیزوسی و آپولونی در فلسفه هنر نیچه)
Publish place: Philosophical Investigations، Vol: 13، Issue: 26
Publish Year: 1398
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: Persian
View: 474
This Paper With 24 Page And PDF Format Ready To Download
- Certificate
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_PHILO-13-26_006
تاریخ نمایه سازی: 20 خرداد 1398
Abstract:
تعادل تراژیک در فلسفه هنر نیچه عبارت از جمع و تعادل بین امر دیونیزوسی و آپولونی است. امر دیونیزوسی نیرو و میل به یگانگی با امر خاستگاهی و آریگویی به آن و امر آپولونی همین آریگویی در قالب زندگی است. حرکت به سمت یکی شدن با اراده خاستگاهی به نحو دیونیزوسی در شعر حافظ و سنت عرفانی همان حالت سکر عارفانه است که با نماد می و ساقی معین میشود. به نحو سنتی در عرفان حرکت به سمت یکی شدن با امر خاستگاهی و فنای در آن همواره ارزش مطلق است، اما امر تراژیک با این متفاوت است. امر تراژیک ضمن حفظ این میل، امر خاستگاهی را در تجلیات آن یعنی در طبیعت و زندگی و فردیت نیز جویا میشود. تعادل تراژیک را باید آریگویی به تمام ابعاد هستی دانست که این امر در شعر حافظ معادل رضا و حاصل رندی است. حافظ بر خلاف سنت عرفانی که یکسره سکری یا صحوی یعنی در جهت فنای در خدا یا زهد ریایی یا آمیزهای بیروح از آنها قرار داشت راه حلی برای ماندن در عرصه تراژیک هستی ارائه داد تا نه در فنا، بلکه در رضا بر اساس رندی ، از سرمستی حضور وجود بهره گیرد .
Keywords:
Authors
احمدعلی حیدری
دانشیار گروه فلسفه، دانشگاه علامه طباطبائی
علی عزیزیان
دانشجوی دکتری فلسفه هنر، دانشگاه علامه طباطبائی
مراجع و منابع این Paper:
لیست زیر مراجع و منابع استفاده شده در این Paper را نمایش می دهد. این مراجع به صورت کاملا ماشینی و بر اساس هوش مصنوعی استخراج شده اند و لذا ممکن است دارای اشکالاتی باشند که به مرور زمان دقت استخراج این محتوا افزایش می یابد. مراجعی که مقالات مربوط به آنها در سیویلیکا نمایه شده و پیدا شده اند، به خود Paper لینک شده اند :