حسن فتح زاده - دانشیار گروه فلسفه، دانشگاه زنجان
سمیرا طاهری - دانش آموخته کارشناسی ارشد فلسفه دین، دانشگاه زنجان

دوران نشانه اساسا دورانی الهیاتی است: هر نظامی که مبتنی بر یک مفهوم اساسی باشد، مفهومی که گردش نشانه­ها را شکل می­دهد، از اساس الهیاتی است. این مفهوم محوری، در هر اندیشه نامی به خود گرفته: واقعیت، جوهر، هستی، حقیقت، خدا، لوگوس، عقل، غایت و... در این نظام(های) لوگوس­محور، زنجیره دال­ها معناداری و ثبات خود را از این مدلول استعلایی می­گیرند. دریدا با خوانش واسازانه اش نشان داد ­که هیچ مدلولی نمی­تواند از زنجیره دلالی بیرون افتاده و زبان را کران­مند کند. این ایده انقلابی به فروپاشی نظام سلسله مراتبی تقابل­های دلالی و درنتیجه هم­رتبه و هم­بودشدن دال­ها می­انجامد.با زدایش تقابل­ها و هم مرتبه دانستن دال­ها، منطق تفاوط ظهور می­کند. در این منطق سخن از مرگ خدا گفتن یاوه است؛ هیچ مرگی در کار نیست، و نیز هیچ زنده شدنی. ما همواره در میانه یک بازی دائمی هستیم. کلمه(لوگوس)، دائما زدوده و در عین حال نگاشته و بازنگاشته می­شود. نا/الهیات، بطلان ادعای پایان الهیات است؛ نا/نظام نوینی است برای آنان­که در مرزها می­زیند.­

واسازی, الهیات, نا/الهیات, نوشتار, تفاوط