عذرا ربانی چادگانی - استاد/دانشگاه تهران
معصومه بابائی - دانشجوی دکترا/دانشگاه تهران
پرستو شهمیر - دانشجوی کارشناسی ارشد/دانشگاه تهران

در مطالعه حاضر اثر این دو دارو در مقایسه با هم بر روی پروتئین های کروماتین سلولهای ماکروفاژ ریوی موش صحرایی مورد بررسی قرار گرفت. سلول های ماکروفاژ بطریق لاواژ تهیه و در حضور و عدم حضور غلظت های مختلف داروها برای زمان معین کشت داده شدند. سپس پروتئین های کروماتین استخراج و مورد بررسی قرار گرفت. نتایج بدست آمده نشان می دهد که با افزایش غلظت هر یک از این داروها, درصد بقای سلولهای ماکروفاژ پس از گذشت زمان انکوباسیون کاهش می یابد بطوری که در 80میکروگرم در میلی لیتر برای وینورلبین 50 در صد و برای دانومایسین 73 درصد میرسد. در غلظت های پایین ، این داروها تاثیر چندانی روی محتوای پروتئین های هیستونی کروماتین ندارند ولی در غلظت های بالاتر مقدارپروتئین H1 بشدت کاهش می یابد در حالیکه تغییرات در مورد هیستون های Core کم است. همچنین مقدارزیر جزء هیستون H1o, H1 ، و پروتئین های HMG نیز با افزایش غلظت داروهای ذکر شده کاهش می یابند. آنالیز وسترن بلات توسط آنتی بادی های ضد این پروتئین ها نیز نتایج را تایید میکند. رنگ آمیزی سلول ها با اتیدیم برومید-آکریدین اورنج نشان میدهد که اثر وینورلبین بر روی سلول های ماکروفاژ قویتر از دانومایسین است. از نتایج فوق چنین استنباط میشود که وینورلبین تمایل بیشتری به کروماتین سلول های ماکروفاژ دارد تا دانومایسین. احتمالا دارو با ایجاد اتصالات عرضی بین هیستون-هیستون یا هیستون- DNAدر سطح کروماتین باعث ایجاد فشردگی کروماتین شده بنابراین پروتئین ها کروماتین از طریق روشهای معمول قابل استخراج نمی باشند.

هیستون ها, کروماتین, سلولهای ماکروفاژریوی, دانومایسین, وینورلبین