جویا جهانبخش

ابوطاهر خاتونی از ادبا و سرایندگان سد ههای پنجم و ششم هجری و از رجال و کارگزاران دستگاه فرمانروایی سلجوقیان بوده است. از وی، دیوانی بر جای نمانده است؛ لیک بیت های پرا کنده و سروده های کوتاهی از او در تضاعیف آثار ادبی و لغوی و تاریخی و تذکره ها هست که مغتنم است. بیتی از ابوطاهر خاتونی که از رهگذر نزهه القلوب حمدالله مستوفی قزوینی به دست رسیده، این است: موش چون بازماند از کشتن/ بر پلنگان گمیز کند . سخن نویسنده در نوشتار حاضر، بر سر واژه کشتن است که در هر دو چاپ نزهه القلوب که در دسترس نویسنده بوده، به همین ریخت ضبط گردیده است. به زعم نویسنده، آنچه در بیت ابوطاهر خاتونی کشتن خوانده شده است؛ در اصل، لشتن بوده و بر اثر بدخوانی کاتبان یا طابعان یا حتی خود مستوفی یا ...، به کشتن تحریف گردیده است.

ابوطاهر خاتونی, سلجوقی, شاعر قرن 5 هجری, بیت موش چون بازماند از کشتن بر پلنگان گمیز کند, کشتن, لشتن