تاثیر توانمندسازی روانشناختی-مکانیکی کارکنان صنایع پایین دستی بر توسعه پایدار متفق با سیاست های اقتصاد مقاومتی بر اساس مدل اسپریتزر

مهمترین رکن ایجاد و اجرای سیاستهای اقتصاد مقاومتی، برخورداری از توسعه پایدار با توجه به بستر توانایی نیروی انسانی و منابع در دسترس است. از مهمترین معیارهای سنجش درجه توسعه یافتگی یک کشور، میزان اهمیت و اعتباری است که به بخش منابع انسانی ان داده میشود و توسعه پایدار نیز بدون در نظر گرفتن فرآیند توانمندسازی در برنامه ها و سیاستهای کلان، غیر ممکن است. از مهمترین بخشهایی که هدف توسعه قرار میگیرد، بخش صنعت بویژه بخشهای پایین دست ان است. هدف از پژوهش حاضر، بیان میزان تاثیرگذاری توانمندسازی روانشناختی-مکانیکی کارکنان صنایع پایین دستی، بر توسعه پایدار در سایه سیاستهای اقتصاد مقاومتی بر اساس مدل اسپریتزر میباشد. روش تحقیق از نوع توصیفی و بر اساس هدف تحقیق، کاربردی و به لحاظ نحوه گردآوری و تحلیل داده ها از نوع تحقیقات کمی– توصیفی و از نوع پیمایشی میباشد. نمونه آماری در پژوهش حاضر، نمونهای با اندازه 175، متشکل از کارکنان واحدهای صنعتی پایین دستی واقع در شهرکهای صنعتی جنوب شرق تهران می باشد. اعضای مورد بررسی در این پژوهش با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب شده است. جمعآوری داده ها با استفاده از پرسشنامه به شکل میدانی به اجرا در آمده است و پرسشنامه نیز بر اساس ادبیات تحقیق و مدل اسپریتزر تدوین شده است. نتایج حاصل از پژوهش جاری حاکی از ان است که عوامل احساسی –احساس خوداثربخشی، احساس داشتن حق انتخاب، احساس موثر بودن، احساس مهم بودن و احساس داشتن حس اعتماد به دیگران- در کنار عوامل مکانیکی، بر توانمندسازی کارکنان تاثیر معناداری دارد. از دیگر سو، گرایش افراد به سیاستهای توسعه پایدار و سیاستهای اقتصاد مقاومتی، با توانمندسازی افراد و ابعاد روانشناختی-مکانیکی توانمندسازی، رابطه معنادار و مستقیم دارد.

Keywords:

توانمندسازی , اقتصاد مقاومتی , توسعه پایدار , مدل اسپریتزر , سبک رهبری , صنایع پایین دستی