اثر سبک های تدریس معلمان تربیت بدنی بر هدف مداری ورزشی دانش آموزان

پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش سبک های تدریس معلم محور، بینابینی و دانش آموزمحور معلمان تربیت بدنی بر هدفمداری (تکلیف مداری و خودمداری) ورزشی دانش آموزان در کلاس تربیت بدنی طراحی شده است. در یک پژوهش نیمه تجربی با پیش آزمون، پس آزمون و پی گیری، 66 دانش آموز پسر پایه پنجم ابتدایی و سه معلم تربیت بدنی از مدارس شهرستان کلاله به صورت تصادفی انتخاب شدند و در سه گروه سبک تدریس معلم محور (21 نفر)، بینابینی (23 نفر) و دانش آموزمحور (22 نفر) قرار گرفتند. دانش آموزان هر گروه در سه مرحله شروع، هفته پنجم و هفته دهم به پرسشنامه استاندارد هدفمداری (کامینگ و همکاران، 2008) پاسخ دادند. آزمون اندازه گیری مکرر نشان داد که تکلیف مداری و خودمداری در دانش آموزان آموزش دیده به سبک تدریس معلم محور کاهش معنی داری داشتند. در مقابل، دانش آموزانی که از معلم خود به سبک تدریس دانش آموزمحور آموزش دیده بودند، خودمداری آنها افزایش یافت در حالی که بعد از ده هفته تکلیف مداری رو به افول رفت. تغییرات در مکانیسم هدفمداری در هر یک از محیط های ورزشی (باشگاه در مقابل مدرسه)، نوع افراد (حرفه ای در مقابل مبتدی) و سایر عوامل کلیدی متفاوت است. یافته های تحقیق به صراحت نشان داد که بهترین سبک تدریس برای هدفمداری دانش آموزان در کلاس تربیت بدنی مدارس، سبک بینابینی است.

Keywords:

سبک تدریس , هدفمداری , خودمداری , تکلیف مداری , کلاس تربیت بدنی