علی نجفی - عضو هیات علمی دانشگاه فرهنگیان همدان
آسیه ذبیح نیاعمران - دانشیاردانشگاه پیام نور

بث الشکوی، درد دل و شکایت کردن از رخدادهای دردناک زندگی است. بیان درد ورنج بخش گسترده ای از شعر وادب زبان فارسی را تشکیل می دهد و این مضمون در دیوان بهار نیز دیده می شود از آنجایی که بخشی از محتوای اشعار شاعران عصر مشروطه به موضوع درد و رنج، شکوه و گلایه اختصاص داده شده است، شناخت این جنبه از شخصیت ملک الشعرای بهار و بررسی انواع شکوه ها و درد و رنج، راز های پنهان حیات وی را آشکار می سازد. برخی از درد ها، در اشعار بهار، درد فردی است و او تلاش دارد تا دیگران را از احوال خود با خبر سازد، برخی دیگر نیز، رنج اجتماعی را شامل می شود. علاوه بر این، او گاه از بخت و طالع نامیمون گله دارد و گاهی از رنج غربت در گدازاست ؛ بخشی از دردهای او درد سیاسی است و هم چنین او بی توجه به رنج های فلسفی نیست. بیش از همه این دردهای مذکور، درد وطن و جور حکام و نابرابری های جامعه است که او را می آزارد و این از تاثرات قلبی او نشات می گیرد و یکی از مضامین مسلط در اشعار بهار به شمار می-آید. به طورکلی دردها و رنج های این شاعر بخشی از جهان بینی، شخصیت، اعتقادات و نیز اوضاع سیاسی و اجتماعی زمانه او را تشکیل می دهد. مقاله حاضر تلاش دارد تا انواع بث شکوی را در شعار این شاعر شهیر تحلیل و بررسی کند.

بهار، درد سیاسی، درد اجتماعی، درد شخصی، بث شکوی، حدیث نفس