سحر افضلی گروه - گروه معماری، دانشکده هنر، معماری و شهرسازی، واحد کرمان، دانشگاه آزاد اسلامی، کرمان، ایران
امینه انجم شعاع - گروه معماری، دانشکده هنر، معماری و شهرسازی، واحد کرمان، دانشگاه آزاد اسلامی، کرمان، ایران

مسکن پس از غذا و پوشاک، مهم ترین نیاز خانوار به شمار می آید. مسکن در فرهنگ ایرانی، تنها یک سرپناه نیست، بلکهمحل آرامش خانوار و محلی برای گذران اوقات فراغت می باشد. در چند دهه اخیر، تامین مسکن یکی از مهم ترینمعضلات اقشار گوناگون جامعه به ویژه خانواده های کم درآمد و چالش کشورهای جهان برای دستیابی به توسعه پایدارمحسوب می شود، همچنین یکی از جنبه های رضایت از زندگی، رضایت از محیط مسکونی و به تبع آن رضایتمندیمسکونی می باشد. مسکن دارای دو بعد کمی و کیفی می باشد، از این رو باید با برنامه ریزی صحیح دو بعد کمی و کیفی راپوشش داد تا به مسکن مطلوب برسیم. مسکن شاید مقرون بصرفه باشد اما اغلب ناراحت کننده و پرهزینه برای زندگی کردنمی باشد، از این رو باید چاره ای اندیشید تا علاوه بر کاهش هزینه ساخت مسکن، هزینه های زندگی کردن در مسکن نیزکاهش و رضایتمندی سکونتی افزایش یابد. هدف اصلی این مقاله بررسی معیارهای مشترک در دو رویکرد استطاعت پذیری(کمی) و رضایتمندی سکونتی (کیفی) می باشد. روش تحقیق مورد استفاده تحلیل محتوا متن است که در نهایت به معیارهایمشترک دو رویکرد شامل: دسترسی و حمل و نقل عمومی، کاهش هزینه های آتی و مصرف انرژی، فضاهای خدماتی وتسهیلات مجتمع، ویژگی های فضایی و کالبدی، طراحی اقلیمی، تیپولوژی بنا، سازمان دهی فضایی، روابط همسایگی، اشرافو محرمیت، امنیت و ایمنی، تراکم جمعیت، نور و تهویه طبیعی، دید و منظر، فضای باز و سبز و مصالح می رسیم.

استطاعت پذیری، رضایتمندی سکونتی، مسکن مهر، توسعه پایدار