بررسی اثر پیوند هیدروژنی بر پیش بینی جذب مخلوط اتانول/آب در غشاء پلیمری پلی دی متیل سیلوکسان (PDMS) در فرآیند تراوش تبخیری به روش الگوریتم ژنتیک

در این مقاله رفتار جذب مخلوط اتانول/آب در غشای پلیمری پلی دی متیل سیلوکسان (PDMS) در دو دمای °C 45 و 60 در غلظت های مختلف خوراک، توسط مدل انرژی آزاد گیبس UNIQUAC و مدل اصلاح شده با اثر پیوند هیدروژنی UNIQUAC-HB بررسی شده است. قدرت پیش بینی دو مدل، اثر پیوند هیدروژنی، غلظت و دمای خوراک بر فرآیند جذب سیستم مذکور مطالعه شده است. با فرض برقراری تعادل ترمودینامیکی اجزاء در دو فاز موجود، پارامترهای تنظیمی مدل ها با روش الگوریتم ژنتیک تخمین و سپس جزء حجمی اجزاء محاسبه شده است. نتایج، تطابق خوبی بین مقادیر پیش بینی شده با مدل UNIQUAC و داده های آزمایشگاهی را نشان می دهد که به ترتیب برای دماهای °C 45 و 60، درصد خطا برابر 2/4 و 4/4 می باشد. در نظر گرفتن اثر پیوند هیدروژنی در مدل UNIQUAC-HB موجب کاهش درصد خطا به 8/3 و 4 برای دماهای مذکور و تطبیق بهتر نتایج مدل و داده های آزمایشگاهی می شود. جذب اتانول و جذب کلی با افزایش غلظت اتانول در خوراک مایع ورودی، افزایش و جذب هر دو جزء با افزایش دما، افزایش می یابد.

Keywords:

جذب , مخلوط اتانول/آب , پلی دی متیل سیلوکسان (PDMS) , مدل UNIQUAC و مدل UNIQUAC-HB , الگوریتم ژنتیک