آثار و احکام تهدید و اضطرار در فقه امامیه و حقوق موضوعه آن

تهدید به معانی ترساندن، تخویف و بیم دادن میباشد. قانون و عرف نیز همین تلقی را از این عنوان دارند. تهدید در حقوق جزای عمومی که کلیات جرائم را بررسی می کند به عنوان موردی از مصادیق معاونت مورد بحث قرار می گیرد و شامل اقدامات کتبی و شفاهی است که شخص انجام می دهد تا دیگری را بر خلاف میل باطنی اش به ارتکاب جرم وادار سازد البته احتمال خطر جانی، مالی، شرافتی و... که شخص به آن تهدید می شود بایستی وجود داشته باشد. اضطرار، فشار ناشی از روابط اجتماعی است و به عبارت دیگر ناچاری مضطر، به خاطر فشار اجتماعی است ولی اکراه ناشی از فشار یک انسان است، به عبارت دیگر ناچاری مکره به خاطر فشار مکره است، علل رافع مسئولیت کیفری کیفیاتی درونی و نفسانی هستند که در صورت ارتکاب جرم توسط شخصی با چنین خصوصیاتی، به دلیل غیر قابل انتساب بودن جرم به وی مقنن چنین شخصی را فاقد مسئولیت کیفری دانسته است. در این تحقیق سعی شده است عوامل تهدید کننده (عامل بیرونی) و شرایط اضطراری (عامل درونی) نسبت به رفتارهای انسان مورد پژوهش واقع شود و معلوم گردد که از نظر فقه امامیه و حقوق جزایی ایران قلمرو و افعال مجاز و غیر مجاز در تهدید و اضطرار چیست راههای تطبیق با فقه و حقوق جزا و شخصیت اشخاص تبیین گردد تا حدالمقدور از محرومیت ها و مجازات بزرگ در امان باشد.آسیب و ضرر نسبت به اموال و جان مردم تحت تهدید و اکراه و اضطرار از نظر فقهی و حقوقی چه آثار و احکامی دارد. به نظر می رسد برخی از مراتب و موارد اکراه و اضطرار که ناقص است، مجازات و کیفر قابل اجرا می باشد.

Keywords:

تهدید , اضطرار , فقه , حقوق موضوعه.