تاثیر شروط بنایی در عقود معین از دیدگاه فقه امامیه و قانون مدنی

نه تنها شروطی که در متن عقد به آن تصریح شده است لزوم وفا دارند بلکه شروطی که عقد بر مبنای آن واقع می شود و بین متعاملین توافق و تبانی بر روی آن وجود دارد ، متبادر عرفی این است که این شروط نیز لازم الوفا هستند.شرط بنایی اگر چه در مقام اثبات نیامده ولی به لحاظ این که در مقام ثبوت، وجود پیدا کرده است و عقد در افق نفس به صرف قصد تحقق می یابد، این شرط نیز حقیقتا واقع شده است. هرشرطی که عقد به حکم عرف دلالت بر آن کند الزام آور است برای تفسیر عقد نباید تنها زمان ایجاب و قبول را ملاک قرار داد و به بررسی الفاظ نوشته شده بسنده کرد. بلکه باید آن را در موقعیت و بستری که در آن قراردادشکل گرفته قرارداد و پیشینه آن را ملاحظه نمود. چراکه متعاقدین به صورت معمول نمی توانند همه نیت و مقصود خود از عقد و احوال حاکم بر آن را در متن عقد بیاورند، گاهی تفصیل ذکر آن ممکن نیست. به عبارت دیگر قرار داد ،یک جریان ممتد و پیوسته است که گاهی حاصل از چندین نشست و گفتگو حاصل می شود. برای تعیین و تفسیر مفاد چنین قراردادی توجه صرف به ایجاب و قبول کافی نیست. نگاهی به عقد و اراده متعاملین این الزام را به وجود می آورد که از کنار شروط پیشین بی اعتنا گذر نشود و عقد را مبتنی بر آن شروط، واقع سازند. در این نوشتار نقش شروط بنایی از دیدگاه فقه امامیه و قانون مدنی در عقود معین در دوبخش مورد بحث و بررسی قرار گرفته است.

Keywords:

شرط بنایی , فقه امامیه , قانون مدنی