ارزیابی روش های تجربی برآورد رواناب در حوزه آبخیز تیلوردرشهرستان دهگلان

استفاده بهینه از منابع آب مستلزم شناخت پدیدههای هیدرولوژیکی میباشد. رواناب سطحی یکی از مهم ترین و کاربردترین فازهای چرخه هیدرولوژیکی به شمار میرود که برآورد رواناب در بهبود تصمیمات مدیریت منابع آب نقش بسزایی دارد. بدین منظور معادل های متنوعی برای تعیین رواناب توسط پژوهشگران ارائه شده است. در این پژوهش حاضر با بهرهگیری از آمار و اطلاعات هواشناسی در ایستگاه تیلور دهگلان طی سالهای 1375 تا 1388 اقدام به برآورده رواناب شد. پارامترهای ورودی شامل متوسط دمای هوا، متوسط بارش سالانه، متوسط دبی سالانه بودکه کاربرد آن در معادله تجربی ازجمله دی-سوزا، دپارتمان هندوستان، کوتاین، جاستین، لیسی مورد ارزیابی قرارگرفت و مقایسه نتایج با مقدار رواناب مشاهداتی، با اعمال شاخصهای آماری مجذور میانگین مربعات خطا (RMSE) و ضریب همبستگی (r) صورت گرفت. نتایج نشان داد رواناب برآورد شده از روش لیسی، کمترین خطا (RMSE=5/2) و بیشترین همبستگی (r=0 /72) در مقایسه با سایر روشها داشت. پس از روش لیسی روش جاستین و کوتاین در اولویت بعدی قرار دارد. بیشترین خطای برآورد رواناب نیز به روش دپارتمان هندوستان RMSE=12/64)، (r=0/65 تعلق داشت. درمجموع کاربرد معادلات تجربی در برآورد تبخیر منطقه مورد مطالعه قابل توصیه میباشد.

Keywords:

برآورد رواناب , روش تجربی , حوزه تیلور , روش لیسی